| |
Τα κρύα φοβισμένα
μοναχικά βράδυα
κοιτάς το ταβάνι, τους τοίχους
το ρολόι και οι ώρες δεν περνουν...
Σκέφτεσαι...ἀραγε, μήπως
έχεις κάτι σημαντικό να σκεφτείς?
Κι ενώ όταν
σου ερχεται στο νου
η Πόλη με τα πολύχρωμα φώτα
Και η καρδιά σου φτερουγίζει, δεν τόλμησες ποτέ να χωθείς στην αγκαλιά της.
Ζηλευεις ὀσους ζουν εκεί ἐξω...
καπνοι
από τσιγάρα, ιδρωμένα σώματα
βραχνές φωνές , γέλια, υποσχέσεις...
θάθελες νάσαι παρών εκεί έξω.Αλλά απέχεις
θύμα μιας ηθικής
που σου φορέσανε με το ζόρι
.Δεν αντέδρασες ποτέ
γιατι δεν αντεξες την απόρριψη, απο τους δήθεν Αγίους
που πλαισιώναν την κορνίζα της ζωής σου.Κλαίς για την χαμένη σου ζωή πίσω
από τα σφαλιστά παράθυρα,
κλαίς για τις γκρίζες μέρες που άδικα κούρασες το
κορμί σου δεξιά ᾱριστερά , μέσα στην ανιαρή καθημερινότητα τού ''καθως πρέπει''.
Γι αλλού ἠτανε τα βήματἀ σου, αλλά δεν μπόρεσες.
Η ελευθερία δεν χαριζεται κατακτιεται κι εσυ δεν τόλμησες.
Δεν τόλμησες να αλλάξεις την ροτα της ζωής σου
Εδυσε ο ήλιος χάθηκε σιγά σιγά
χ΄ά θ η κ ε και η ζωήσου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
