Ένα ποίημα που εξυμνεί μια γυναίκα
τον λόγο ύπαρξης ενός άντρα ..
.. இڿڰۣ-ڰۣ— ..
Γλυκό σαν χάδι μυρωμένο
ελπίδα μου, και προσμονή
με ροδοπέταλα θα ραίνω
κάθε κρυφή σου ηδονή.
Θάλασσα αντίκρυ, στα κύματα
λικνίζονται τα δύο σου μάτια
σιωπηλά όπως είναι τα βήματα
κάθως χτίζεις στην άμμο παλάτια
Εσύ το Λυκοφώς κ' η Αυγή μου
μες τα κοχύλια, ονείρα ντυμένα
με καημό,
η γεύση της αρμύρας στη φωνή μου
της θάλασσας, που άγγιξε
ουρανό !
Κοιτώ τον φάρο, με οδηγούσες
πινέλο κράταγες κ'αστέρια
σειρήνα που πάθη ξυπνούσες
χειμώνες που ήταν πια καλοκαίρια
Θέλαν να μάθουν να τους πω
το πιο κρυφό μου μυστικό
για ποια Ιθάκη νοσταλγώ,
ποια Πηνελόπη αναζητώ ..
Κι εγώ κρατούσα φυλαγμένη
την χρυσαφένια αμμουδιά μου
στην αγκαλιά της θάλλασάς,
θαμμένη
για πάντα η καρδιά μου
Είχε το δύσμο στα χείλη
την Άνοιξη στα μαλλιά της
έφτανε ένα ακόμη δείλι
να αφεθώ στα κύματά της ..
