| |
Πηγαίνεις στα χαμόκλαδα των δικών μου ονείρων..στα χνάρια της βροχής που πάτησα σαν ήμουνα παιδί..και αγγίζεις τα άγρια συνοθηλευματά τους..Άλλο βάρος έχουν τα ξωτικά κι άλλο οι Νεράιδες..
Η Τριανταφυλλιά αγέρωχη θα σε κοιτάζει μέσα από το πανέκφραστο των ματιών σου και θα πληγώνει το δέρμα της από μέσα..ρίζα ρίζα.θα θυμάται τότε που τη φύτεψε η ψυχή μου ,όταν ήταν πιτσιρίκι και μάθαινε την Άλφα -Βήτα των ματιών.στα χαμόγελά σου!
Ήταν τόσα πολλά..Στ' αντάμωμα του ήλιου..στο ξύπνημα της ανάσας σε κείνο το αεράκι του Ιούλη που έσταζε φιλί το μέτωπό του..σα πατημένη ρόγα ευτυχίας!
Θα δεις πόσα δε σου είπα,γιατί ήθελα να σου τα αναδείξω, στέψη στους ναούς μου..Ολάκεροι φτιαγμένοι από ήλιο κι αρώματα.Θα καταλάβεις το κράμα των δακρύων που σου έκρυψα,γιατί ήθελα να τ' ανακαλύψεις κάτω από τον ήχο της προσμονής..
Θ' ακούσεις τη χροιά των πεταλούδων σαν αγγίζουν το νερό και βαραίνει στα φτερά της μοίρας.Θα σε πάω στο μυστικό σου κήπο ..που από την πρώτη στιγμή φύτεψα όλου του κόσμου τα λουλούδια,για να προσκυνήσουν το θείο άρωμά σου!
Μάζευα πετροκέρασα τα χρόνια που σε χάζευα,γιατί ήθελα μια δικαιολογία να παρατείνω το χαμόγελό σου..Αποθήκευα τα χρόνια στις ρυτίδες της στιγμής...για να ξεγελά ω τ' οξυγόνο στο ψυχομέτρημα της τρέλας.
Όταν δε σε βλέπω, όταν δεν ακούω τη φωνή σου και ας με ξεκουφαίνουν τα παράσιτα από τις σιωπές που κουβαλάς.Εκεί συγχρονίζομαι απόλυτα στη συχνότητά του. Δε χρειάζομαι , άδεια,για να μπω στ' αναφιλητά σου.Είναι η μόνη φορά που εισέρχομαι απροσκάλεστος κι αυτό, για να μη σε τρομάξω!
Κι η φυγή σου αλλόκοτη παρέα στη δική μου φωτεινά να χαϊδεύουν το σκοτάδι και ν ' ανταλλάσσουν μερτικό και λάβα..Ο πυρήνας μας τρυφερό οπλοστάσιο με εξοπλισμό βαρύ τις αναμνήσεις σαν κατακάθι στην ψυχή μας και η γουλιά δεν κατεβαίνει, λες και πέτρωσε ο λαιμός μας την ανάσα!
Τρέμω μήπως τώρα τελικά δεις..Αφουγκραστείς το πλήρωμα του φόνου που δεν τόλμησες ποτέ να κάνεις κι έμπαινες πιο βαθιά στο ρίγος των δακρύων κι εγώ απέναντι παλιάτσος να γελάσεις...
Παγωτό με γεύση αμφιβολίας σταμάτησα να γλύφω κανάκεμα ξεχαρβαλωμενου πρέπει..
Ήθελα τόσο να σου χτυπήσω την πόρτα βράδυ αργά και να χυμήξω πάνω στο άλοθι των ματιών σου με το πιο κρυφό μου κλάμα.. Γιατί ξέρω πως τ ' ακούς..Ακούω τη μουσκεμμένη σου ηχώ να στέλνει κύμματα αγκαλιάς μέσα να χωρέσω...όμως δε χωράω..Λες και η ψυχή μου μαρμάρωσε .Αυτή είναι η τιμωρία μου. Να είμαι ένα άγαλμα που κλαίει κρυφά..Σε κοιτάζει κρυφά. Σ΄αγαπάει κρυφά.. Λες κι είναι έγκλημα ν' αγαπάς..Όταν δε σ' αγαπούν μάλλον είναι έγκλημα η προσμονή.
Σε κοίταξα λευκά όπως τα περιστέρια κι αρνήθηκα τα ψίχουλα..
Γύρισα στου Ωκεανού το βλέμα και πέταξα μακρυά σου...
Για πάντα!
Για πάντα;
Για πάντα.
Για πάντα_
Για πάντα._
Για πάντα...
Σημεία στίξης μέχρι να στύψεις τα ακροδάχτυλα της γης σου και τα δάκρυα να απλωθούν μπουγάδα στο μανταλόσκοινο της φυγής.
Τώρα ξέρεις πως σε αγάπησα...
Το πόσο δε θα μάθεις ποτέ,μα ούτε κι εγώ ,για να μη σε ξανατρομάξω...
Από την πρώτη στιγμή σε λάτρεψα και πάντρεψα τη μορφή σου ..το είναι σου..το φόβο σου..την τρέλα σου με τη λαχτάρα μου αϊτό στα στήθια( Αν)άσα να πετάξεις κι ας μη σκαρφάλωσα ποτέ στη μέθη των Αγγέλων..
Είναι νύχτα απ' αυτές που οι δικαιολογίες περισσεύουν..Δε τόλμησα την ώρα που έκαιγαν τα πάντα στην καρδιά και στο κορμί μου...γιατί απλώς σε χάζευα.Ήθελα παραπάνω χρόνο να σκάψω στην ανάσα βαθιά και να βγάλω στο φως τις λέξεις..Πώς γίνεται όμως αυτό, όταν σου κόβεται η ανάσα..δεν έχεις μιλιά , και νιώθεις τον εαυτό σου τόσα ευάλωτα χάρτινο..Στο πρώτο δροσερό αεράκι σκορπίζεσαι ..Επιστροφή στο μάρμαρο της θεαγωγίας..Άραγε η θεογνωσία περιττεύει;
Έτσι λεύτερα σ ' αγαπώ,για ν ' ανασαίνει η ψυχή σου
Κι ας είμαι μακρυά σου
Σε κουβαλάω
Η θέση σου μέσα στην καρδιά μου
Ο θρόνος σου τίποτα άλλο από ΑΓΑΠΗ...
Εξαιρετικά αφιερωμένο σε αυτά τα μάτια που μου μάθαν την αγάπη.Μούσα της ψυχής μου σε σένα αφημένο ω σαν ψυχή που ζεσταίνεται στο φως σου...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
