| |
Την κόρη σου την αγαπώ.
Την αγαπώ και ας μην τύχει και την ξανά δω.
Αγαπώ την αθωότητα της,
τα γουρλωτά ματάκια της,
το μικρό χαμογελάκι της,
τις γλυκές και στρουμπουλες μπουκλιτσες της,
την μικρή μυτούλα της
Και τα μικρά δοντάκια της.
Αγαπώ το γέλιο της,
τον ήχο της χαράς της,
το θάρρος στην ματιά της,
το πείσμα και την επιθυμία της
να γνωρίσει τον κόσμο γύρω της,
να τα εξερευνήσει όλα.
Αγαπώ επίσης τον τρόπο που σε κοιτάει,
τον τρόπο που της δείχνεις την αγάπη σου,
Και εκείνη σαν μικρό παιδί στο ανταποδίδει.
Δίχως δισταγμό,
δίχως να σκεφτεί (τι να σκεφτεί μικρό παιδί;),
δίχως να νοιαστει...
Όμως σου το λέω,
Εάν αυτό το παιδί το κάνεις να στεναχωρηθει,
το κάνεις και κλάψει και κατακρεουργηθει
εξετειας της δικής σου ανοησίας,
εξετειας της δικής σου ασυναρτησίας...
Εάν όταν μεγαλώσει πάψεις να την αγκαλιάζεις,
να την φιλάς και τα βράδια δίπλα της να κουρνιάζεις...
Πάψε να πενευεσαι για εκείνη.
Δεν αξίζεις να λέγεσαι γονιός.
Δεν αξίζεις αυτόν τον άγγελο κάθε καλού και αγαθού ιωνό.
Αν καθώς μεγαλώσει πάψεις να την αγκαλιάζεις και πόσο πολύ την αγαπάς σταματήσεις να της λες,
Τότε πάψε να το παίζεις καλός και στοργικός γονιός.
Αν καθώς μεγαλώνει την "πετάξεις" και μόνη της ζητήσεις να συνεχίσει να κάνει πράξεις, δίχως εσένα εμπρός της για οδηγό,
Και ως παράδειγμα τον δρόμο δεν χαράξεις,
Τότε ψάξε και βρες τρύπα να κρυφτείς.
Διότι ο άγγελος αυτός,
Πολύ γρήγορα σε δαίμονας θα μεταμορφωθεί,
Και άλλον δεν θα βλάψει παρά μόνο εσένα και τις "καλές" σου πράξεις προς αυτήν.
Αυτά σου λέω προς στιγμήν.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
