| |
δεν θα έλεγα ναι -στα φαντάσματα.
μα στα φάσματα
και δεν έχουν- το καθετί
δεν έχει μοναχά μια σημασία.
και σε αυτό που θέλω πραγματι
να πιστεύω,
περισσότερο και περισσοτερο και περισσότερο,
πέρα από κάθε οπτικό φαινόμενο,
είναι στις δυνατότητες.
μα για να γίνω πιο σαφής-
στις δικές μου.
έχω δεί τι μπορώ κι έχω δει,
τι μπορείς. και βλέπω
το τι μπορούμε.
το ήδη σε ισχύ, στον δρόμο!
άλλο μόνοι
αλλο μαζί.
αυτό ειναι κάτι, που μπορούμε
-σαν έχουμε μπορέσει
διακαώς να θέλουμε
να μην είμαστε μόνοι-
κι ότι διαφέρει, μόνο
ως προς την έκταση.
μια εκσταση ατελής, αυτό που φέρουμε
εις περας. ατελειωτα κύματα.
κι ασυνεχώς ατέλειωτα, της δυσκολίας.
στην αγάπη
που μας φαινουν ενδότερα.
φαντασου, μια σπείρα!
ένα μοναχά κοχύλι, από αυτι σε αυτί..
ατελειωτα ωστόσο μελωδεί
μία θάλασσα που,
δεν χαρίζεται.
μα κι αν χαρίζεται,
δεν μας πουλά και δεν μας αγοράζει.
κι εφτάσαμε εδώ κάπου θαρρώ στο
[I]εν κατακλείδι
[I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
