| |
Διαφωνήσαμε,
με την καλή μου,
για το αν υπάρχει
ανάγκη,
για φιλοσοφία.
Ακούγοντας
τα τρανταχτά γέλια
και τις σοβαρές
συζητήσεις,
σε κάποιο μπαρ,
ανακάλυψα
λίγο
απ’ τον χαμένο μου
εαυτό
και συμφώνησα:
δεν υπάρχει,
δεν υπήρξε ποτέ.
Αυτό που υπάρχει,
είναι τα ξεραμένα
χείλη,
που διψούν,
ο πόθος,
που τρώει
την ύπαρξη,
οι μεθυσμένες
νύχτες,
που ξημερώνουν
με την αίσθηση
ότι ακόμη ζω
- κι αν μου δωθεί
η ευκαιρία,
ή αν την αρπάξω
απ’ τα μαλλιά,
ίσως καταφέρω
να διατυπώσω
δυο λέξεις
δικές μου.
Ακόμη κι εγώ,
ένας μισότρελος,
βολεμένος,
λεκές της ιστορίας,
θα χρειαστεί
να διαπιστώσω,
πως τίποτα
δεν είναι αναγκαίο,
μα και τίποτα
δεν μπορεί
να γεννηθεί,
ή να πεθάνει...
αν δεν ξεπηδά
από μέσα μας,
σαν την λάβα,
που ήρθε
η ώρα της.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
