| |
έρχεσαι απόψε πάλι
μα πάλι μου φεύγεις το πρωί
με κομμένο μένω κεφάλι
κρεμασμένο σ’ένα ραβδί
μέλισσες να το τριγυρίζουν
μέλι απο το αίμα του να σχηματίζουν
ανοίγω τα σαγόνια
να μιλήσω ψιθυριστά
σμήνη σε προβοδίζουν αηδόνια
σου τραγουδούν συλλαβιστά
και δεν ακούς το ποδοβολητό
που σφίγγει το λαιμό
μή φεύγεις, ανένδοτη η μνήμη
με φώς αγγελικό σε ντύνει
με χρυσσάφι κι ασήμι
που το πεφτάστρι αφήνει
πάνω στο γυμνό σου σώμα
σε μάτια, βλέφαρα,στο στόμα
πια τι να γυρέψω σε τούτο το νησί
δίπλα στο αλάτι μιάς λίμνης νεκρής
με πυρπολυμένη ψυχή
στο σκοτάδι της πράσινης γραμμής
σα χαμένη και ξένη
να περιφέρεται λησμονημένη
όμως δεν ονομάζομαι ληθαίος
γκρεμισμένες τώρα οι πύλες του τείχους
με θυμάσαι κι ας είμαι τελευταίος
μεσονύχτιους γράφοντας στίχους
με δάχτυλα κλειστά
το φώς της μέρας μου σε χαιρετά
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
