| |
Στα μαυρα σου πλοκάμια πιασμένος
σε μια θολούρα με βαρίδια να με τραβάνε στην άβυσσο
Ψυχή δεν έμεινε κουράγιο κανένα
Σε ένα βράχο αποχαιραιτώντας την πλάνη ,
ένα κοράκι αγνάντευει αντάμα.
Δεν μπόρεσες φίλε , δεν πρόφτασες
το παίδεψες ,το ζύγιασες το κοροίδεψες ...
όμως δεν ξέφυγες !
Σκοτάδι,Βουλιάζεις και ο αέρας τελιώνει ,
Παραδώσου!! Φωνάζει η φωνή !
Ποτέ λες ! Γιατί ποτε?
Μην είναι αυτό τυο κουράγιο?
Κενό! Ο αδιόρατος πόνος χωρίς ταυτότητα
και πάντα κενό!
Δεν μπορώ να θυμιθώ το κρίμα ,για να γράψω την ποινή!
Δεν μπορώ να ζωγραφίσω ,και ας έχω τα χρώματα.
Βαρία τα μέλη τα μέλη, από το αγνωστο δηλητήριο που ποτίζουν τους βαρυποινήτες ,!
Το κοράκι δεν λέει να φύγει!
Κουράγιο κανένα ,κι ο βράχος εδώ !
Τους έδιωξες όλους!\
Το κοράκι μίλησε
Το σκοτάδι θέλει μοναξία :
Δεν χωράνε φωνές στην κόλαση , αυταπάτες και παραμύθια.
Δεν θα νυκτώσει γιατί δεν ξημέρωσε ποτέ.
Στον βράχο ουρλιακτο,φωνή καμία
Καημένε!!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
