| |
Ο πατερας του λαθους
Μπροστα μου σταθηκε, ζωντανο και αγριεμενο, σαν την πικρη αναμνηση και την χαμενη μου μετανοια, σαν το ξεχασμενο ονειρο μας, ετοιμο για την τελικη μαχη, να νικησει η να νικηθει.
Το νοθο, το παραξενα γερασμενο, το ολοδικο μου και το ελαχιστα δικο σου. Το κουρασμενο απο τον χρονο και την μοναξια.
Ουρλιαζε και χτυπιοταν και μεσα απο τις κραυγες ψυθιρισε, πατερα, με παραπονο και οργη. Για τα χαμενα χρονια και την γονατισμενη αθωοτητα στο βωμο της γνωμης της εντυπωσης της αυταπατης.
Το ειδα, και τρομαγμενος, ματαια και ας το ηξερα, ετρεξα να ξεφυγω απο την ευθυνη απο την παρουσια απο το υπαρκτο μου.
Και μου εδειξε τον δρομακι με το τοιχο, τον υγρο και μουχλιασμενο, τον γδαρμενο απο νυχια και ψυχες, με τα αγκαθια και τα σπασμενα γυαλια και τα ξεραμενα αιματα.
Και κοιτωντας χαμηλα, απο ντροπη και περηφανια μαζι, μου εδειχνε την μικρη σκοτεινη πορτα. Αυτην που σε στιγμη παθους και τρελας χαραξα με αιμα και ορκο και εκλεισα πισω μου φευγοντας για τα σκοταδια. Την πορτα της προδοσιας μου και της λυτρωσης του. Το εισητηριο μου για μια αλλη ζωη μια καινουργια αρχη.
Και φευγοντας, σαν λυγμος ακουστηκε το ονομα σου.
Και με συγχωρεσε.
Και με συγχωρεσα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
