| |
Στο κοιμητήριο, όταν βρέχει, τα λουλούδια μουτρώνουν, δεν δέχονται
να μην μπορούν να επιτελέσουν το ιερό τους καθήκον- κι η βροχή,
Με κάθε στάλα της, εμμένει να αφανίζει όλες τις υποχρεώσεις· έφυγε μακροσκελές το απόγευμα·
από το ξαφνικό μπουρίνι έμεινε μία οσμή απόκοσμη που είναι γη και ουρανός· οι νεκροί αρπάζονται απ’ τις μνήμες και τσαλαβουτούν στα λασπωμένα δρομάκια του νεκροταφείου πηγαίνοντας προς την βορινή μάντρα όπου ο αέρας λουφάζει πίσω απ’ τα κυπαρίσσια·
κι ανάμεσα στα ωχρά πρόσωπά τους, σε αναγνωρίζω, που είσαι η καθαρότερη μορφή, ντυμένη με τα συναισθήματά μας, όπως βραδιάζει και σε καλεί για το σιωπητήριο του ο ουρανός..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
