| |
Ερήμην μου οι λέξεις συντελούνται και ένας αέρας βακχεύει μέσα στα γαλανά στερεώματα·
Νυν η εκφορά του φωτός, ο Αποστομωτικός Λόγος προς την Κακία, η Άρνηση των Αρνήσεων, το σίγουρο αγκάλιασμα κάτω από την σκέπη των Αισθημάτων·
Οι πόλεις γελούν και μηρυκάζουν σιωπή και συγκατάβαση- ο άνθρωπος συγκαταβαίνει να παιχτεί το άπονο δράμα του, η κωμωδία μας της τραγωδίας·
Πού κοιτώ και τι κοιτάζω; Χέρσα είναι η ελπίδα, στο λιβάδι της όρασης
Ατίθασες ελπίδες δράμουν κατά τον νοτιά, κι η θάλασσα μινυρίζει περήφανα σαλεμένη·
Α ιδίωμα, ριζωμένο μες το κύτταρό μου, μελίσσι της ορμής,
Με έχεις εγκλωβίσει σ’ έναν κύκλο περιπλάνησης,
Με τρυπά ο αέρας, στα αυτιά μου βομβούν άοκνες βασίλισσες,
Εμένα πάντα χλευάζω…
Ερήμην μου οι σταθμοί μεγεθύνονται και φιλοξενούν τις μελαγχολίες μου- πάνω στις ράγες των τρένων
Στριγγλίζουν τα φρένα που είναι του ατσαλιού η καθετότητα, ένας πληθυντικός αποφάσεων εμμένει στο απαρασάλευτο των θλίψεων, η κάθε ώρα σε πονά και με πονάει..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
