| |
Μια βαριά γλυκιά κατάθλιψη με πιάνει,
καθώς μυρίζω πάλι την βροχή,
χρόνια γλυκιά δεν άλλαξες καθόλου,
μα η καρδιά μου έχει πια πνιγεί.
Τόσο ανάλαφρες με θαλπωρή δροσιστικές,
και γήινες αναμνήσεις
μες τη ψυχή μου έχουν σκαλιστεί,
στάλα με στάλα με εγκλωβίζεις.
Και πια δεν θέλω πουθενά να βγω,
με 'χεις κερδίσει στην υγρή την φυλακή σου,
είναι η τέχνη σου όπου ποτέ της δεν γερνά,
σε έναν κόσμο που τα ξύλα θα σαπίσουν.
Εισπνέω ανάγλυφη την κάθε μου στιγμή,
που έδωσες το άρωμά της,
πέφτοντας πάνω σε κάθε της φιλί,
και νομίζεις πως με μένα έχεις κάτι.
Ξάπλωσα και με 'χεις πια τυλίξει,
κάθε μου πόντος μου σε ακουμπάει,
μα ξέρεις πως θα εξατμιστείς,
και πιο ψηλά απο όσο φτάνεις έχω πάει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
