| |
ΤΟ ΣΚΙΑΧΤΡΟ 10-8-2002
Από τη συλλογη εποχες
Παίρνω τους δρόμους ν’ανέβω στο κάστρο
που αγναντεύω από μακριά
τρέχω για νάβρω κανένα φίλο,νάχω παρέα στην μοναξιά
Παλιά κιτάπια!ξένα!μονάχα!
μέσα στου κάστρου τις χαλασιές
που νάχουν πάει;;συντρόφια μόνα!
πούχουν πετάξει τόσες ομορφιές
Μόνο ένα σκιάχτρο, βρίσκω στο κάστρο
που το φυλάει χρόνια πολλα
΄μόνο του μένει μέσ’στον αέρα,μέσα στου κόσμου την ερημιά
Μόνο! Φοβίζει σαν κυματίζει!
σμήνος πουλάκια από ‘κεί που περνούν
μόνο του μένει, ποτέ δεν μιλάει
μα!αν δής τα μάτια του αυτά θα σου πούν
Πόσο πονάει,να είσαι μόνος
σκέτο κλαράκι στην παγωνιά
μ’ια στη ζέστη-μία στο κρύο,στις καταιγίδες στην ερημιά
-πές μου ρέ φίλε!ήρωα μόνε!
πόσες αλήθειες τα μάτια έχουν δή
πόσοι θαυμάσαν μόν’το κορμί σου
και δε λογίσαν αν έχης ψυχή
Κι ας είσαι σκιάχτρο,μόνο στο κάστρο
συντρόφι έχεις τον ουρανό
μέρα και νύχτα αυτόν κοιτάζεις,και αγναντεύεις τον πηγαιμό
Και περιμένεις,μήπως κανένας
σ’αγγίξη μόνο!σε λυπηθη!
και σου αλλάξη αυτά τα ρούχα
σου δώση αγάπη μα και ψυχή
Κ.Λινοκρινι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
