Ειχα φροντίσει οι καταπέλτες μου
Να βρίσκονται σε ευθεία γραμμή
Ακριβώς πίσω απο τις συν-αισθηματικές πολεμίστρες μου
Είχαν κόπει ξύλα και στα καζάνια
Έβραζε το δάκρυ μου που θα έκαιγε τον εχθρό
Ακονισμένα τα μαχαίρια που θα κόβαν τα σκοινιά
Ακονισμένα και τα σπαθιά
Στις θέση τους οι λέξεις
που θα γκρεμίζαν τις σκάλες απο τα τείχη.
Οι γυναίκες - θλίψεις- προσεύχονταν στην Μητρόπολη
Οι άντρες - σκέψεις- φοράγαν τις πανοπλίες
Και ετοιμάζαν τα βέλη τους
Σκούπισα μια σταγόνα κρύου ιδρώτα
Και όλα μείναν ακίνητα για μια στιγμή
Την αμέσως επόμενη στιγμή, όλων η καρδιά σφίχτηκε
Μαύρισε ο κάμπος, μιλιούνια οι εχθροί
Η γη έτρεμε απο τον καλπασμό των αλόγων
Εσύ έλαμπες καθώς οδηγούσες τον δικό σου στρατό
Όταν έφτασες αρκετά κοντά
μπόρεσα να διαβάσω στο λάβαρό σου:
Θα σ’ αγαπώ πάντα
