| |
| | Διακοπές 1β |  | | | Ακολουθεί συνέχεια | | |
Είδα ότι το κλίμα βάρυνε στις γυναίκες και η δική μου ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα, τότε κατάλαβα πως είχε φέρει η συζήτηση το θέμα που την πονούσε, το θάνατο του παιδιού μας. Εξήγησα στο Βασίλη ότι ακόμα και μετά από τόσα χρόνια συνέχιζε να πιστεύει πως ήταν από δικό της λάθος.
Πάντα θα κρατάει στο σπίτι μια καρέκλα αδειανή, πάντα περισσεύει το φαγητό στο σπίτι και πάντα ένα κρεβάτι αδειανό και στοιχειωμένο θα μας θυμίζει τον απόλυτο χαμό ενός παιδιού. Ο Βασίλης κούνησε στεναχωρημένα το κεφάλι του θέλοντας να δείξει πόσο πολύ μας συμπονούσε. Του εξήγησα πως οδηγούσε η γυναίκα μου πηγαίνοντας με το γιο μας σε κάποιους συγγενείς. Οταν πετάχτηκε κάποιος μεθυσμένος, που οδηγούσε ένα φορτηγάκι από μια πάροδο στη λεωφόρο και το κακό δεν άργησε να γίνει. Τους χτύπησε από την μεριά του συνοδηγού που καθόταν το παιδί, ήταν τόσο σφοδρή η σύγκρουση που το αυτοκίνητο λύγισε στη μέση και το πέταξε πάνω σε μιά κολόνα από τη μεριά του οδηγού. Το παιδί δεν κατάφερε να ζήσει ως το νοσοκομείο, η γυναίκα μου πάλεψε στην εντατική αρκετούς μήνες ώσπου κατάφερε να γίνει καλά μέχρι τη μέση. Από τη μέση και κάτω δεν υπήρχαν ελπίδες. Αλλά το δράμα το μεγάλο ήταν όταν η γυναίκα μου συνήλθε και ρώτησε για το παιδί. Φίλε μου και που τη βλέπεις τώρα έτσι, να ξέρεις ότι πέρασε πολλά. Να μην θέλει να κάνει ούτε φυσιοθεραπείες, να μη θέλει να ζήσει. Άστα σου λέω, σε κανένα να μη συμβαίνει κάτι τέτοιο, ούτε στον εχθρό σου που λένε.
Μας έφερε τα φρούτα ο κυρ Γιώργης και έσπασε λίγο ο πάγος και φέραμε την κουβέντα στο αυριανό ταξίδι. Τι πρέπει να πάρουμε μαζί ρώτησα το Βασίλη, αυτός με διαβεβαίωσε πως πάνω στο σκάφος υπήρχαν όλα τα απαραίτητα, αρκετά για να ζήσουν τέσσερα άτομα μια εβδομάδα χωρίς κανένα πρόβλημα.
Την άλλη μέρα το πρωί ήρθε ο Βασίλης να με βοηθήσει με την καρέκλα. Η γυναίκα μου ντυμένη σαν τουρίστρια με πουκαμίσα και σορτσάκι εγώ σορτσάκι μαγιώ και ένα ελαφρύ μακό. Η απόσταση ήταν μικρή και έτσι δεν ταλαιπωρηθήκαμε καθόλου. Πήρα τη γυναίκα μου στα χέρια και την ανέβασα στο σκάφος με λίγη δυσκολία μπορώ να πω, όταν με είδε να δυσκολεύομαι τόλμησε να μου πει να κάτσουμε έξω και να μην πάμε ταξίδι. Ο Βασίλης ανένδοτος, με βοήθησε και την βάλαμε να κάτσει αναπαυτικά κοντά στην τιμονιέρα, της βάλαμε και δύο μαξιλάρια και πήγα ν' αφήσω την καρέκλα στο εστιατόριο που την άφηνα πάντα όταν πηγαίναμε κάπου με το αυτοκίνητο, ο κυρ Γιώργης θα καταλάβαινε και θα την τακτοποιούσε κατάλληλα.
Η μέρα έμοιαζε υπέροχη και έτσι τη θέλαμε μέχρι την επιστροφή μας, το ίδιο βράδυ κι όχι σαν προχθές που λύσαξε ο καιρός. Η κόρη του Βασίλη η Ευγενία αποδείχτηκε καλύτερος ναυτικός από μένα. Οταν το σκάφος πλάγιαζε λίγο με το μεγάλο πανί ανοιχτό εγώ τα χρειάστηκα και οι γυναίκες βάλανε τα γέλια. Άσε Θανάση τη θάλασσα, ούτε για μούτσος δεν κάνεις, με κορόϊδευαν. Μετά από μιάμιση ώρα ταξίδι βρήκαμε το νησί του προορισμού μας και κάναμε το γύρω ψάχνοντας μια κατάλληλη παραλία για να αράξουμε. Μετά από μισή ώρα υπομονής βρήκαμε ένα θαυμάσιο μικρό όρμο με ένα πανέμορφο εκκλησάκι στο πλάϊ, είχε και μια υποτυπώδη προβλήτα ίσα για να αράζουν οι προσκηνητές που το επισκέπτονταν. Βγήκαμε έξω και φτιάξαμε με το Βασίλη ένα κατάλληλο μέρος για τη γυναίκα μου, στο πλαϊ της εκκλησούλας που είχε ένα μικρό υπόστεγο. Ξαναπήγαμε στο σκάφος και πήρα τη γυναίκα μου στην πλάτη ευτυχώς η μικρή απόσταση δε με δυσκόλεψε και πολύ. Τα λιγοστά πράγματά μας ήρθαν κι αυτά, μετά φροντίσαμε τα του φαγητού, που το είχε αναλάβει η Ευγενιά εξ ολοκλήρου. Αυτό ήταν το μικρότερο πρόβλημα το μεγαλύτερο ήταν όταν προσπαθήσαμε να πείσουμε τη γυναίκα μου να κάνει μπάνιο αφού δεν ήταν κανείς άλλος εκτός από μας στην παραλία. Με τα χίλια ζόρια την κατεβάσαμε στην παραλία. Αυτή ακόμα αντιδρούσε, την πείσαμε πως δεν χρειάζεται μαγιώ μιας και φορούσε σορτσάκι. Ρε τι τραβήξαμε, αλλά έλα μετά που είχε γαντζωθεί πάνω μου και δεν έλεγε να βγεί έξω.
- Δεν πάω πουθενά, θα με κάνεις κι άλλο μπάνιο έλεγε διασκεδάζοντας.
- Θα σε αφήσω εδώ παρέα με τις γοργόνες της έλεγα πειραχτικά.
- Ποιόν θα 'χεις μετά να βασανίζεις μου πέταξε ο Βασίλης.
Ποιό πέρα κοντά στο εκκλησάκι μετά το μικρό μόλο πήγαμε κολυμποπερπατώντας για να μην είμαστε στο ίδιο σημείο συνέχεια. Εκεί τα νερά ήταν ποιο ζεστά, σα να ανάβλυζε ζεστό νερό από το βάθος της θάλασσας. Η γυναίκα μου κρεμασμένη στην πλάτη μου το απολάμβανε. Βρήκα μια μικρή λεκάνη στο βράχο που μπορούσε να πιαστεί κιόλας και την άφησα προσεκτικά κάτω.
- Θανάση μου λέει, γυρίζω και την κοιτάζω με απορία,
- τι είναι,
- μετά που θα βγείς θα με πας στον Αϊ Νικόλα να προσκυνήσω και ν' ανάψω ένα κεράκι;
- Και βέβαια κούκλα μου είναι να το ρωτάς;
- το έχω ανάγκη.
- είπα ναι, μπας και το θες και με υπογραφή βρε;
Ο Βασίλης με την κόρη του είχαν ανοιχτεί για καλά, βλέπαμε τα κεφάλια τους σαν καρύδια και λίγο μικρότερα, τους κούνησα το χέρι αλλά δεν με είδαν. Μείναμε αρκετή ώρα ακόμα εκεί μέχρι που το νερό άρχισε να αχνίζει και να μυρίζει περίεργα.
- Βγαίνουμε της λέω γιατί θα γίνουμε βραστοί σε λίγο.
- Ευκαιρία να με πας στο εκκλησάκι.
- Καλά τότε πάμε, γυρίζω την πλάτη μου και πλέκει τα χέρια της στο λαιμό μου. Κούτσα-κούτσα φτάσαμε απ' έξω και σταμάτησα για να δω πως άνοιγε η ξύλινη πόρτα. ούτε κλειδωμένη ούτε τίποτα, ένα απλό μάνταλο ήταν, το σήκωσα και μπήκαμε μέσα. Η ατμόσφαιρα ήταν πράγματι υποβλητική, με τα λίγα εικονίσματα τα δυό στασίδια και το ζωγραφισμένο θόλο, το μισοσκόταδο σε έφερνε κοντά στο Θείο σε λίγες στιγμές.
- Άφησέ με εδώ στο στασίδι, μου λέει και μου δείχνει το αριστερό, ένα μισοχαλασμένο που αμφέβαλα αν θα την κρατούσε.
- Άσε με και φύγε μου λέει η συμβία, δεν της χαλάω το χατήρι, αλλά πρώτα άναψέ μου ένα κεράκι και μετά φεύγεις. Έψαξα στο παγκάρι και βρήκα μερικά ψιλά κεριά από αυτά που καίγονται γρήγορα.
- Σου χρωστάω Άγιε μου, σε λίγο θα ξανάρθω, άναψα δύο κεριά και βγήκα έξω. Έψαξα μέρος να σταθώ να μη με βαράει ο ήλιος.
Ο Βασίλης με την Ευγενία είχαν βγει έξω και μας είδαν που μπήκαμε στην εκκλησία και μας περίμεναν. Πήγα κοντά και τους είπα πως ήθελε να μείνει μόνη της για λίγο. Συμφώνησαν πως δεν πρέπει να την ενοχλήσει κανείς. Με ρώτησε το κορίτσι τι ώρα θέλαμε να φάμε,
- ότι ώρα να 'ναι κοπέλα μου, δεν υπάρχει βιασύνη.
Έφυγε προς το μέρος που είχαμε τις προμήθειες και μείναμε με τον Βασίλη να λέμε τα δικά μας,
- ρε συ θυμάσαι ...
- αν θυμόμουνα λέει και πολύ καλά μάλιστα, τι να πρωτοθυμηθείς, ποτάμι οι αναμνήσεις. Τι να έγινε ο τάδε, τι να έγινε ο δείνα, συνηθισμένα λόγια παλιών γνωστών. Εκεί που είχαμε χαλαρώσει, ξαφνικά ακούγεται η γυναίκα μου να τσιρίζει μέσα από την εκκλησία. Φτάσαμε τρέχοντας και μπαίνουμε μέσα και βλέπω τη γυναίκα μου να είναι πεσμένη στο πάτωμα και να κλαίει. Με έπιασε πανικός, έφτασα από πάνω της και την κούνησα από τους ώμους για να την συνεφέρω. Γυρίζει με βλέπει και χώνεται στην αγκαλιά μου.
- Τι είναι μάτια μου τη ρωτάω, με κοίταξε σα χαμένη και δεν έβγαζε λέξη.
- Πάω να φέρω νερό λέει ο Βασίλης, τη σηκώνω στα χέρια μου και τη βγάζω έξω να πάρει αέρα και να συνέρθει.
- Ο Άγιος μου λέει,
- τι ο Άγιος, βρε παιδί μου και με τρόμαξες
- πέρασε από πάνω μου ο Άγιος και με άγγιξε με το ρούχο του.
- ααα καλά εσύ παιδάκι μου βλέπεις φαντάσματα.
- και αυτό τι είναι τότε μου λέει και μου δείχνει το πόδι της που έτρεμε στην πατούσα.
- ρε χρυσό μου παιδί τυχαίο ήτανε μη δίνεις και τόση σημασία, κανένα πουλάκι θα πέταξε και σ' ακούμπησε.
- Ξέρω γω τι είδα μου λέει πεισματικά και η κουβέντα έλαβε τέλος.
Στο μεταξύ έφτασε και ο Βασίλης με την κόρη του κρατώντας ένα μπουκάλι με νερό και πλαστικά ποτήρια. Είχε ακούσει τα τελευταία λόγια μας και με κοίταξε με απορία. Θα της περάσει του κάνω νόημα, προσπαθώντας να μη με καταλάβει η γυναίκα μου. Το φαγητό ήταν έτοιμο, κάτσαμε κοντά της για να μην τη μετακινήσουμε και φάγαμε με μισή καρδιά. Το κλίμα είχε βαρύνει και μάλιστα με ανθρώπους που τους είχε δει για πρώτη φορά, αισθανόταν πως θα την κορόϊδευαν.
Αλλά ο Βασίλης δεν ήταν τέτοιος τύπος, δυό χρόνια μαζί στον Έβρο τον ήξερα καλά, το είχε πάρει σοβαρά. Προσπαθούσε να χαλαρώσει το κλίμα λέγοντας πως είναι ώρα να πάμε και σε κάποιο άλλο λιμάνι. Συμφωνήσαμε και άρχισα να μαζεύω τα λιγοστά πράγματά μας. Τα έβαλα στο σκάφος και γύρισα να πάρω τη γυναίκα μου από την παραλία. Τη βρήκα να με περιμένει όρθια κρατιόταν από τη σωλήνα του υπόστεγου και με κοιτούσε.
- Με πιστεύεις τώρα μου λέει, κάγκελο εγώ.. γυρνάω προς το Βασίλη που δεν είχε καταλάβει τι συνέβαινε και έφτιαχνε κάτι με τα σχοινιά. του φωνάζω και έρχεται νομίζοντας πως θέλω βοήθεια. Μόλις είδε όρθια τη Τζου τα 'χασε, κόντεψε να λιποθυμήσει από το σοκ. Μέχρι να πάμε κοντά της την πρόδοσαν οι δυνάμεις της και σωριάστηκε μπροστά μας. Κάναμε σκαμνάκι με τα χέρια μας και την πήγαμε στο σκάφος. Σαλπάραμε με κατεύθυνση προς κάποιο κοντινό λιμάνι και σε μισή ώρα περίπου είχαμε δέσει κιόλας.
Πήραμε μια καρέκλα από το εστιατόριο που ήταν πιο κοντά και μεταφέραμε τη Τζου. Κάτσαμε για να συνέρθουμε και να συζητήσουμε τα σημερινά γεγονότα. Η Τζου ξεκίνησε να αφηγείται με κάθε λεπτομέρεια το γεγονός που συνέβη μέσα στο εκκλησάκι. Ούτε λίγο ούτε πολύ μας είπε πως εκεί που καθόταν στο στασίδι, είδε από την εικόνα του αγίου να βγαίνει κάποιο φως. Τρόμαξε και πάγωσε και μια και δεν μπορούσε να σηκωθεί έμεινε στη θέση της, έκανε να φωνάξει και δεν έβγαινε φωνή από το λαρύγγι της.
- Ρε μπας και σε πήρε ο ύπνος εκεί που καθόσουνα και είδες κάποιο όνειρο και τρόμαξες, τη ρώτησα.
- Και το ότι σηκώθηκα πως το εξηγείς, μου είπε ειρωνικά.
- Ρε παιδιά κάποια εξήγηση θα υπάρχει, είπε ο Βασίλης.
- Ναι η κούραση της ημέρας θα φταίει είπε η Ευγενία.
- Εγώ ξέρω τι είδα επέμενε η Τζου.
- Είδες ένα ωραίο όνειρο επέμεινα.
- Τώρα πως αισθάνεσαι τη ρώτησα για πολλοστή φορά.
- Μια χαρά είμαι, αισθάνομαι πως θα σηκωθώ και θα περπατήσω.
- Ασε τις παληκαριές, μην πέσεις και τσακιστείς, θα πάμε στο νησί στο γιατρό και θα δούμε.
- Κανένα γιατρό δε θέλω, στον Άγιο θα ξαναπάω.
- Καλά πάμε πρώτα στο γιατρό και βλέπουμε για τον Άγιο.
- Ο Άγιος θα με κάνει καλά, τελεία και παύλα.
- Ρε παιδί μου σκέψου κάτι άλλο μπορεί να συμβαίνει, μήπως το ζεστό νεράκι που μας χτυπούσε στο λιμανάκι, μήπως το μπανάκι και η γυμναστική, ξεκούνησαν κάποιο νεύρο.
- Και τοσον καιρό γιατί δεν κατάλαβα τίποτα.
Ο Βασίλης με την κόρη δεν έβγαζαν λέξη.
- Ίσως ο οργανισμός σου τόσο καιρό προσπαθούσε να αυτο- θεραπευθεί και σιγά σιγά αναπλήρωσε τα νεύρα και ίσως όλα αυτά σήμερα ήταν η σκανδάλη για να ξαναρχίσουν τα νεύρα να λειτουργούν και πάλι της είπα, προσπαθώντας να δώσω μια λογική εξήγηση.
Δεν κάτσαμε πολύ, μια και δεν είχαμε και την καρέκλα της γυναίκας μου.
Σαλπάραμε μετά από λίγο με κατεύθυνση το γραφικό λιμανάκι των διακοπών μας, στη βάση μας δηλαδή. Η χαρά μου ήταν μεγάλη για το ότι μπορεί να υπάρξει κάποια βελτίωση στην κατάσταση της γυναίκας μου. Αλλά δεν ήθελα και να της το δείξω και να την κάνω να έχει παραπάνω ελπίδες απ' ότι πρέπει. Στη διάρκεια του ταξιδιού δεν βγάλαμε μιλιά εκτός από τα απαραίτητα για την καλή πλεύση του σκάφους.
Φτάσαμε μετά από δύο ώρες σχεδόν και βαλθήκαμε να ασφαλίσουμε το σκάφος. Πετάχτηκα μέχρι την ταβέρνα και έφερα την καρέκλα. Με το Βασίλη κανονίσαμε να βρεθούμε το βραδάκι για κανένα μεζεδάκι.
Πέρασα το απόγευμα όλο ψάχνοντας κάποιο γιατρό σχετικό με την πάθηση της γυναίκας μου, αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια, καλοκαιρινές διακοπές για όλους σχεδόν. Μιας και δεν ήταν κάτι βιαστικό, προσπάθησα να πείσω τη γυναίκα μου ότι θα το κάναμε αμέσως μετά από τις διακοπές μας. Ισως και να φεύγαμε λίγο νωρίτερα.
Συνεχίζεται
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | karosmi@yahoo.gr | | | |
|
ftx
27-07-2006 @ 17:34 | μ' αρέσει, μ' αρέσει! συγκινήθηκα κιόλας πανάθεμά σε | | annaΤi
27-07-2006 @ 18:47 | ::up.:: | | elli
28-07-2006 @ 03:11 | Τέλειο πατριώτη μου...κυλάει αβίαστα και δίνει αισιόδοξα μηνύματα, που τόσο τα χρειάζεται ο άνθρωπος τις μέρες μας...Περιμένω τη συνέχεια !!! ::up.:: ::yes.:: | | FRACTALS
28-07-2006 @ 03:38 | Εδώ σιωπή και σέβας…. | | BETTY BOOP
28-07-2006 @ 03:55 | περιμενω εναγωνιως την συνεχεια... | | jeny73
28-07-2006 @ 04:19 | Μπράβο σου πολύ καλό!!!!!!!!!!
Δίνει μηνύματα αισιοδοξίας, δύναμη ψυχή... πρέπει να η ζωή να συνεχίζεται ότι και να μας τύχει!!!!
Περιμένουμε την συνεχεια ::up.:: | | Βάσω
28-07-2006 @ 05:10 | Όλοι απ' ότι φαίνεται περιμένουμε τη συνέχεια... Μπράβο! ::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
