| |
Να περάσει πια αυτό το καλοκαίρι
Το φθινόπωρο στην πόρτα να φανεί
Η δροσούλα να με πάρει απ’ το χέρι
Και να φύγουμε μαζί στην εξοχή…
Δεν αντέχεται η ζέστη μες στην πόλη
Και οι ξέφρενοι της τρέλας οι ρυθμοί
Κουρδισμένα ανθρωπάκια μοιάζουν όλοι
Τρέχουν λες και θα προλάβουν τη ζωή…
...
Μα η γνήσια ζωή δεν είναι τέφρα
Ούτε όνειρο χτισμένο με μπετόν
Θέλει στέρεα κι ακέραια τα νεύρα
Τις αισθήσεις να ρουφάνε το παρόν…
Να μακρύνω θέλω πια από την πόλη
Να βουτήξω σε μια θάλασσα πλατιά
Να τολμήσω εκείνο που φοβούνται όλοι :
.. Να σαλπάρω στου Αιγαίου τ’ ανοιχτά…
Πώς κατάντησες ωραία μου πατρίδα !
Ποιός σου έθαψε το πνεύμα των σοφών ;
Φτάνει όμως μια μονάχα ηλιαχτίδα
Ν’ αναστήσει την ελπίδα των λυγμών !…
Γιατί η έρημη, καμένη ετούτη πόλη
Στα θεμέλιά της βράζει ζωντανή
Απ' τις ρίζες θα βλαστήσει πάλι όλη
Με την Ποίηση και με τη Μουσική !…
27-8-2014
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
