| |
να σ'αγγίξω επιτέλους με το αίμα αργά να κυλάει
Εκεί που η λαχτάρα τα μέτρα ξεπερνάει
Ακούω την ελπίδα μέχρι να μάθει να δειλιάζει
Δροσερή η φωνή της στις ευχές μου κραυγάζει
Ορμούν οι πόθοι που πια ανυπόταχτοι μένουν
Αν γαληνέψω τη σάρκα μου με το φιλί σου το πορφυρό
Θα με τυλίξει σαν κύμα σιγαλό μα πολύ πιο αγνό
Κι οι φωτεινές μου χείμερες,τρυφερές θα πεθαίνουν
Οι ανεξήγητες ανάσες μου κάποτε θα μαθευτούν
Και τα όνειρά μου υπάκουα μες στο κινούμενο σκοτάδι
Από παντού θα ουρλιάζουν στην αγκαλιά σου να κρυφτούν
Ψάχνοντας τα υπόλοιπα που έρχονται κοπάδι
Μονο εσυ θα γνωρίζεις πως το θάρρος μου δεν χάνω
Γιατί σαν σ'αντικρύσω χίλιες τοσες σκέψεις κάνω
Για σένα θα ντυθώ την πιο παράφορη ηδονή μου
Μακριά από χρόνο κι από πόνο η κάθε ανάμνησή μου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
