Tη σιωπή σου άκουσα, τους ήχους της καρδιάς σου, μου 'δωσαν και κατάλαβα, τ' άνθη στο πέρασμά σου
[align=left] [B] [I]
. . *~* Ας μη το δουν τ' αστέρια *~*
Σκέψεις ηχούν τα μάτια σου κι ακούω τη βραχνάδα
που 'χει περιεχόμενο
φωνή με νοστιμάδα!
Κι ας μη το μάθει ο ουρανός
κι "ας μη το δουν τ' αστέρια"
και κλέψουν την αστροφεγγιά
που 'χω στην αγκαλιά μου!
Στα στήθια μου εκεί βαθιά
που κρύβω τ' άρωμα σου
της σκέψης σου μοσχοβολιά
τους κτύπους της καρδιάς σου!
Άνοιξαν τα ηλιόφρυδα, μες στην αρχαία Σπάρτη
κι είδα της τίγρης τη ματιά
μ' ανταύγειες στα πάθη!
Λαχτάρας φαντασία, που πεταρίζει η καρδιά
στης έλξης την ουσία
και γράφει η πένα κόκκινα
κι υπαγορεύει η σκέψη, στης θέλησης τα γιασεμιά
που έχουν τ' άρωμα σου!
Tη σιωπή σου άκουσα, τους ήχους της καρδιάς σου
μου 'δωσαν και κατάλαβα
τ' άνθη στο πέρασμά σου!
Που ένιωσα τη σκέψη σου, στ' αχτένιστα μαλλιά σου
και πείρα κόκκινη κλωστή
τον ήλιο να σου πλέξω!
Ε ... δεν αντέχω, θα στο πω
πως νιώθω τον κυκλώνα
στη θάλασσα τον κεραυνό
στο άγνωστο ... μουσώνα!
. . * * Nikos D. Stoforos * *
