[align=center]Περνούσα κάθε μέρα από δίπλα
σου
αλλά δεν είχες χρόνο
παράλληλες γραμμές
στον ίδιο σταθμό
στον ίδιο τρένο
δεν σε ρωτάω τίποτα πια
σκαλίζω τη σιωπή μου
σε κέρινο ομοίωμα
το φως
είναι απλά
ένα πρόσχημα
για τη σκιά
που διαβάζω στη παλάμη
μου
περνάν οι μέρες
και
τα χρόνια
από μέσα
μου
προσθέτω
αφαιρώ
μοιράζω
και πάλι
0
προσθέτω
αφαιρώ
μοιράζομαι
κι' έτσι δεν νιώθω μόνη
παράλληλες γραμμές
στον ίδιο σταθμό
στον ίδιο τρένο
Περνάς κάθε μέρα από δίπλα
μου
αλλά δεν έχω χρόνο
...... ο καθρέfτης δεν με βρίσκει
παρ' όλο που του λέω πως υπάρχω.......
