| |
Ποιος ρημάζει τ'ανθισμένα
Τα μάτια μου τι αντικρύζουν
Ποια πυρκαγιά σιωπής μ'ανατριχιάζει
Για πάντα τα όνειρα σβησμένα
Και οι φωνές των νεκρών μας που ραγίζουν
Το τοπίο που πεθαίνει και σπαράζει
Κι ενώ αναπαύονται τ'αστέρια
Τις διακρίνω βαθιές οι χαρακιές
Που ναναι ο θεός σε λήθαργο η ελπίδα
Ας αμολύσω την κραυγή κι ας υψώσω τα χέρια
Μα το χάος σκοτεινό στις δημοσιές
Τα λόγια του ανέμου ηταν καταιγίδα
Τώρα θολή και νοτισμένη η θλίψη
Πάνω στη στάχτη δύσκολο το βήμα
Πονάνε οι ψυχές τόσων νεκρών
Κάποιος να τις μαζέψει ας σκύψει
Ανώφελο το λυπητερό μου ποίημα
Τώρα μιλάνε οι καρδιές των αδελφών
Ποιος φταίει τι να φταίει
Ρωτάει ένα παιδί
Που ο θάνατος διασκεδάζει
Στέκει παράμερα και κλαίει
Αστήρευτη των δακρύων η πηγή
Και το αίμα ακόμα στάζει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
