| |
Το ποτήρι μου το άδειο
Όταν με το μυαλό σου καταλάβεις, ότι είσαι μόνος,
Κι ότι της μοναξιάς ο δρόμος είναι του μεθυσιού,
Τότε εύκολα ζεις, δεν σκέφτεσαι του θανάτου τον πόνο,
Σαν τη σταγόνα τελευταία του στυφού κρασιού.
Να το ποτήρι μου το άδειο, ούτε γουλιά,
Εκείνης της ζωής που ήταν σαν μέλι γλυκιά,
Έχει την πίκρα της μη αραιωμένης θλίψης,
Και έχει τα κατακάθια απ’ τις δυσάρεστες τύψεις.
Γεμάτο το ποτήρι, αλλά τους φίλους δεν καλώ,
Το ψυχοφθόρο δηλητήριο για να μην κάνουν χρήση,
Τους αγαπώ, ας έχουν καθαρό μυαλό,
Καλύτερα ας πιούν νερό από την βρύση.
Κύριε! Μ’ έδωσες ζωή, όπου τετραποδίζω,
Και στην πορεία μου συνέχεια ολισθαίνω,
Σε ικετεύω δως’ μου δυνάμεις ένα τραγούδι να ψελλίζω
Κι ευτυχισμένος να πεθαίνω.
Κωνσταντίν Νικόλσκι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
