| |
Μια γέρικη Πανσέληνο κρεμώ στο παραθύρι
Μέσα στα άσπρα της μαλλιά τ' αστέρια ξεψυχούν
Μια μάνα κλαίει γοερά με ξεραμένα χείλη
Τα όρνια κι οι ύαινες εδώ καραδοκούν...
Χωρίς νερό.. χωρίς ψωμί.. δίχως ελπίδα τώρα
Οι στάχτες γίνηκαν θεριά και πνίγουν τα χωριά
Γκρίζο το χρώμα στα δεντρά και μαύρο πια στο χώμα
Της σήψης αναδίδεται πικρή αποφορά...
Οι ζωντανοί απ' τους νεκρούς εδώ δεν ξεχωρίζουν
Τα μαραμένα πρόσωπα γυρεύουν τον φονιά
Σπάζουν οι πέτρες της οργής και τα βουνά ραγίζουν
Μήτε ένα φύλλο δεν ριγά στα χείλη του Νοτιά...
Μην μου μιλάς για αύριο.. εδώ δεν ξημερώνει
Εδώ δεν έχει εποχές.. δεν έχει ριζικό
Ασάλευτοι θωρούμε πια το τέλος να ζυγώνει
Με τα καμμένα μας φτερά ποθούμε ουρανό...
28-8-2007
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
