| |
Κάτω απ'των χρόνων τις θολές, ελικωτές αχτίδες,
στων λόφων των βραχόριζων τον γήινο θυμό,
μέσα απ'των θρύλων των παλιών τις βρόχινες τις πύλες,
ο καβαλάρης κίνησε στου αγέρα τον βρυχηθμό.
Ο νιός δεν εταξίδευε για δόξα η για πλούτη,
στα μάθια της Νεράιδας για να'βρει λυτρωμό.
Πέρασε απέραντες, πλατιές και άδενδρες πεδιάδες,
σε δάση πήγε σκοτεινά, σε ερήμους θανατερές.
Κοίταξε και στης θάλασσας τις ζωντανές τις πλάτες,
τον κόσμο είδε απ'των βουνών τις κάτασπρες κορφές.
Σ'ενα ποτάμι στάθηκε ο νιός να ξαποστάσει,
στην άκρη του κόσμου, πέρα απ'της μνήμης την ματιά.
Ξεπέζεψε απ'τον μαύρο του στων πλατάνων την αγκάλη,
στις ρίζες τους εκάθισε στην ακροποταμιά.
Στου ποταμού το ιερό, μετάλλινο τραγούδι
την είδε την Νεράιδα, σαν όνειρου σκιά.
Το αγέρι την ετύλιγε, το γλυκερό του θέρους,
των αστεριών ο ολόψυχρη, απόμακρη ματιά.
Ελούζονταν στου φεγγαριού τις ασημένιες φλόγες
και της νυχτιάς η ομορφια ζήλευε την Κυρά.
Την Ξωτικιά δεν τόλμαγε ο νιός να την κοιτάξει
στα μάτια γιατι η αθάνατη, αιώνια ομορφιά,
στο βλέμμα της αν έπιανε την φύση την θνητή του
μεμιάς θα τον επάγωνε η ψυχρή της η καρδιά.
Μα την αγάπησε ο θνητός αμέσως σαν την είδε,
του θάνατου το τίμημα δεν το σκεφτόταν πια.
Κι απελπισμένος, θέλωντας ενα της έστω βλέμμα,
της φώναξε και τα μάτια της του πήραν την ματιά.
Σε μια ακροποταμιά, μακριά, πιο πέρα απο τους θρύλους,
μέχρι και τώρα στέκεται η πέτρινη μορφή.
Απ'την μαρμαρωμένη την ματιά έφυγε ένα δάκρυ
κι αμίλητο εκύλησε στην παγωμένη γη.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
