| |
Πέρασα πολλές εποχές μες το καμίνι
Νύχτες γεμάτες ξυράφια που δεν ξημέρωναν
Είδα εφιάλτες που κατακρεουργούσαν τον ύπνο
Ξυπνούσα τρέμοντας, νιώθοντας ανυπεράσπιστος
Εξαπατήθηκα στυγνά απ΄ τους ανθρώπους
Με πρόδωσαν ακόμα και τα απλούστερα όνειρά μου
Και έκλαψα πάρα πολλές φορές για άντρας
Έκλαψα σαν μικρό αβοήθητο βρέφος
Εδώ και λίγα χρόνια υπάρχει ισορροπία
Λίγες οι νέες πληγές
Έκανα οικογένεια, σταμάτησε γύρω μου το βουητό
Είχε μία γοητεία η κόλαση και το κενό
Μα δεν τα νοσταλγώ
Είχε καταχρήσεις, πιόμα, εφιάλτες, σκοτάδι, λαγνεία
Διαστροφή, ζήλια, ανυπομονησία και φόβο
Πλέον δε ρισκάρω ούτε να κοιτάξω προς τα κει
Ίσως, όταν πλέον θα έχουν κλείσει όλες οι πληγές
Όταν θα έχω χαρεί τη ζωή όσο την θρήνησα
Τότε ίσως να κοιτάξω, να επισκεφτώ και να τολμήσω
Μέχρι τότε όμως, ήσυχος μες τη φυλακή μου
Αναρρώνω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
