| |
Σαν θέλω για μένα να μιλήσω
Τις λέξεις μου αραδιάζω σ'εναλλαγή
Ρακένδυτοι στρατιώτες στη γραμμή
Της σιωπής η εποχή πιο πίσω
Με ανάπηρο κορμί απομεινάρι
Πως από γκρεμούς φρυδιών κατρακυλάω
Χάνομαι, μες στην αχλύ μου σταματάω
Πέτρα του τόπου μου αγκωνάρι
Το μέλι πικραίνοντας ξεχνιέμαι
Στου κόσμου τις φιμωμένες εσχατιές
Και δένω τις ματωμένες μου πληγές
Μ'επιδέσμους φώς για να κρατιέμαι
Η απελπισία παλίρροια να φουσκώνει μουγκά
Στα κρυφά του κορμιού μου περάσματα
Και η σφαγμένη ερώτησή μου στα χαλάσματα
Να μελετάει του μυαλού μου τη σκοτεινιά
Τώρα μ'ιδρώτες εικόνων ποτίζω βολβούς
Ν'απολύσουν το πράσινό μου λουλούδι
Μα η πίκρα στους πυρετούς μου γίνεται τραγούδι
Που με βρίσκει μες στων ερειπίων τους συνωστισμούς
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
