| |
εμεις οριζουμε τι θα πουμε και τι θα δειξουμε. θα θέλαμε. η ψυχή μας. γι αυτους που της εμπιστεύτηκαν την ζωή τους. και δεν βγαζει παράρτημα την χαρά και τα συναφή. για να ζήσει. μόνο εμεις καμια φορα οταν δεν μπορουμε να κρατησουμε ακινητα τα ακρα μας χορευουμε. οταν μας σουβλίζει ο πονος σαν αγριοκάτσικο έτοιμο να φαγωθει. και στο σκυλι τα κόκκαλα. απο καμιά φορά.που θα του αφησουν το μεδούλι. τα ματια. το μυαλό. την γλωσσα! ίσως και να το παρατράβηξα. πιο απλό, πιο λιανό, δεν γίνεται. για τώρα.
για οταν τα ζώα σηκωθουν στα ποδια τους, ουχι στα δυο τους! και θα αδιαφορουν για τους ανθρωπους. και θα τους οριζουν. την πραγματική ζωή. που την ξερει κι ένα λουλουδι. ενα δεντρο, μια πετρα που ξεκολησε απο τον βραχο, κι ιχνη μεσα της, απο θάλασσα, για λιγη βροχή, που τη ζωντανευει. και την τραβά, βασικά να κινηθεί. να την πετρα, που δεν σταματά πουθενά. τόσον θανατο που συναντα τέτοιον. αγνώριστο. λες και του χουν περασει χαλκά, λες κι ειναι χειροκινητος, λες και τους ανηκει. ό,τι ανασαίνει!
υπάρχουν φιλοι εδω;
υπαρχουν χρυσοψαρα
που περπατουν στην ξερα
και υπαρχουν σημαιες εδω;
υπαρχουν πραγματι παντού
μόνον ουράνια τόξα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
