| |
H σκεπή γκρεμισμένη απ' του χρόνου το χέρι,
ένα σπίτι κουφάρι που το πνίγουν κισσοί,
επισκέπτης του πλέον είν' μόνο τ'αγέρι,
που τραγούδ' αρχινάει στην αυλή του σαν μπει
Τα παράθυρα λείπουν, ρημαγμένες οι πόρτες,
κουκουβάγιες στις τρύπες έχουν κάνει φωλιές,
σαν το βλέπεις οι μνήμες σε πηγαίνουνε βόλτες
και φαντάσματα νιώθεις πως θροούν στις σκιές
Τα αστέρια τα βράδια του κρεμούνε καντήλια
κι η σελήνη το λούζει στο θαμπό της το φως,
σαν η άνοιξη έλθει το γεμίζει λουλούδια
να του κρύψει σημάδια που έχ' αφήσ' ο καιρός
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
