| |
| | Γύριζε |  | | | Ευχαριστώ από καρδιάς όλους σας, μέσα στην καταχνιά είστε φως στην ζωή μου. | | |
......Γύριζε, μην σταθής ποτέ, ρίξε μια πέτρα μαύρη,
ο ψεύτης είδωλο ειν εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια,
η αλήθεια τόπο να σταθη μια σπιθαμή δεν θα βρη.
Αλάργα, νέκρα της ψυχής, της χώρας τα μουράγια.
Από θαμπούς Ντερβίσηδες και στέρφους Μανταρίνους
κι από χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.
Χαρά στους χασομέρηδες, χαρά στους Αρλεκίνους!!
Σκλάβος ξανάσκυψε ο Ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.
Δεν έχεις Όλυμπε Θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα,
Ραγιάδες έχεις, μάννα γη, σκυφτοί για το χαράτσι!
Κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα.
Των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων Παλιάτσοι.
Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι.
και Μαμμωνάδες βάρβαροι και χάνοι Λεβαντίνοι,
Λύκοι ω!! κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι σκύλοι
κι οι Χαροκόποι αδιάντροποι και πόρνη η Ρωμιοσύνη!!!
Κωστής Παλαμάς.........( 1908 )
Σε λίγο και τις ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ!! ψάξτε στο ΤΑΙΠΕΔ.. αν δεν με πιστεύετε, ψάξτε γιατί δεν αντέχω πια
κομμάτια μου γίνηκε η ψυχή, θα τους αφήσουμε??Βάρβαροι και βέβηλοι στην ιστορία, στη γης μας.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
CHЯISTOS P
18-08-2018 @ 00:42 | Εσύ είσαι που δίνεις φως εδώ μέσα... Οι υπόλοιποι είμαστε απλά... ποιητές !.... ::love.:: | | ΠΑΡ-ΑΝΟΙΑ
18-08-2018 @ 00:51 | Ραγιάδες από αριστερή υποτιθεται κυβέρνηση.
| | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
18-08-2018 @ 08:11 | Οι νεκροί περιμένουν
Διδώ Σωτηριου
Είχα αυτό το βιβλίο περίπου 3 μήνες πάνω στο γραφείο μου που το διάβ ασα πρώτη φορά γύρω στο 1983 κι ήθελα να βρω ευκαιρία να
ανεβάσω στο Ινφο μας μια σελίδα, το κάνω σήμερα.
.......Και χθες μόλις χτες να θυμάσαι πως ήσουνα νοικοκύρης είχες κάτι τι
δικό σου....
--------Τι θέλαμε, τι γυρεύαμε μεις νάρθουμε σε τούτον τον αφιλόξενο τόπο, έλεγε η κυρία Ελβίρα. Τι θέλαμε και τι γυρεύαμε να χωριστούμε
από τους άντρες μας!
Στο τέλος βρέθηκε ένας αναγκεμένος ξενοδόχος και μας έδωσε ένα σκοτεινό, άθλιο δωμάτιο με έξη κρεβάτια, Για πότε γινήκαμε πραγματικοί
πρόσφυγες δεν το καταλάβαμε, Μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα ο κόσμος
όλος αναποδογύρισε.
Βαπόρια φτάναν το ένα πίσω από τ` άλλο και ξεφόρτωναν κόσμο,
έναν κόσμο ξεκουρντισμένο, αλλόκοτο, άρρωστο, συφοριασμένο, λες
κι έβγαινε από Φρενοκομεία, από νοσοκομεία, από νεκροταφεία.
Έπηξαν οι δρόμοι, το λιμάνι, οι εκκλησιές, τα σχολειά, οι δημόσιοι χώροι.
Στα πεζοδρόμια γεννιόνταν παιδιά και πέθαιναν γέροι.
Ενάμισυ εκατομμύριο άνθρωποι βρεθήκανε ξαφνικά έξω από την
προγονική τους γη. Παράτησαν σκοτωμένα παιδιά και γονείς άταφους.
Παράτησαν περιουσίες, τον καρπό στα δέντρα και στα χωράφια, το φαί στη φουφού, την σοδεια στην αποθήκη, το κομπόδεμα στο συρτάρι,
τα πορτραίτα των προγόνων στους τοίχους. Και βάλθηκαν να τρέχουν,
να φύγουν κυνηγημένοι απ` το τούρκικο μαχαίρι και τη φωτιά του πολέμου. Έρχεται μια τραγική στιγμή στη ζωή του ανθρώπου, που θωρεί τύχη να μπορέσει να παρατήσει το έχειν του, την πατρίδα του, το παρελθόν του και να φύγει, να φύγει λαχανιασμένος αποζητώντας
αλλού την σιγουριά.Άρπαξαν οι άνθρωποι βάρκες, καίκια, σχεδίες
βαπόρια, πέρασαν τη θάλασσα σ` έναν ομαδικό, φοβερό ξενιτεμό.
Κοιμήθηκαν από βραδίς νοικοκυραίοι στο τόπο τους και ξύπνησαν φυγάδες, θαλασσοπόροι,άστεγοι, άποροι, αλήτες και ζητιάνοι στα
λιμάνια του Πειραιά, της Σαλονίκης, της Καβάλλας, του Βόλου, της Πάτρας.
Ε νάμισυ εκατομμύρια αγωνίες και οικονομικά προβλήματα ξεμπάρκαραν
στο φλούδι της Ελλάδας, με μια θλιβερή ταμπέλα κρεμασμένη>Που ν` ακουμπήσουν οι πρόσφυγες?
Τι να σκεφτούν?Τι να ξεχάσουν? Τι να πράξουν? Που να δουλέψουν?
Πως να ζήσουν?
Τρέμαν ακόμα απ` το φόβο. Τα μάτια τους ήταν κόκκινα απ` το αιμάτινο ποτάμι της κόλασης που διάβηκαν.Και σαν πάτησαν σε στέρεο έδαφος
μετρήθηκαν να δουν πόσοι φτάσανε και πόσοι λείπουν. Κι οι ζωντανοί
δεν το πιστεύανε, μόνο άπλωναν τα χέρια τους στο κορμί τους και το
ψάχνανε, να βεβαιωθούν πως δεν ήταν Βρυκολάκοι.
Και ψάχναν και για την ψυχή τους, να δουν αν είναι στη θέση της.
Μ` αυτή ήταν άφαντη. Είχε μείνει πίσω στη πατρίδα, κοντά στους αγαπημένους νεκρούς!! και στους αιχμάλωτους κοντά στα σπιτάκια, στα χωράφια, στις δουλειές και στα καζάντια....
Κι` είπαν...Περαστικοί είμαστε, ας βολευτούμε όπως- όπωςκι αύριο θα
ματαγυρίσουμε στα μέρη μας. Κι` αποζητούσαν το ψωμί, το νερό και τ` αλάτι.
Τόσοι ήταν, Ενάμισυ εκατομμύριο Ρωμιοί Μικρασιάτες, που στριφογύριζαν τώρα, στο καύκαλο της Ελλάδας, σαν περιπλανώωμενοι
Ιουδαίοι, διωγμένοι από την γη της Χαναάν. Χωρίς πατρίδα, χωρίς δουλειά, χωρίς σπίτι, χωρίς μπαούλο.
Και χθες μόλις χτες να θυμάσαι πως ήσουνα νοικοκύρης, πως είχες το κάτι τι δικό σου.
Ψάχναν για τον αίτιο, αναθεματίζαν τον ουρανό, την γης, τον Κεμάλ,
το Βενιζέλο, τον Κωνσταντίνο, την Αντάντ, τον πόλεμο..μα πριν απ` όλα
τον ΄ύπουλο τον Άγγλο, τον υπολογιστή, τον διπρόσωπο, τον σφετεριστή ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΜΠΙΖΝΕΣ...και Αυτοκρατορική πολιτική, με το αίμα και την δυστυχία ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ....
::love.:: ::love.:: ::love.:: | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
18-08-2018 @ 08:38 | Θαρρώ θα μου δώσουν συγχώρεση και οι δύο....να` έχω μια φλογίτσα να καίει.
--Ετούτος δω ο λαός δεν γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του....
Γιάννης Ρίτσος : | | ivikos
18-08-2018 @ 11:46 | --Ετούτος δω ο λαός δεν γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του....
::up.:: ::love.:: ::up.:: | | Κων/νος Ντζ
20-08-2018 @ 17:55 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
