Αυτό το ποίημα το έγραψα μετά από ένα πολύ έντονο όνειρο. Ο πρωταγωνιστής του ονείρου, είναι ο ανθρωπος που έχω αγαπήσει όσο τίποτ' άλλο στη ζωή μου. Δεν είνα κοντά μου, μου λείπει..και πονάω αφάνταστα...
Στο όνειρό μου είδα χθες εσένα
σ' ένα τραπέζι καθόμασταν μαζί
δίπλα μας τόσοι ξένοι και γνωστοί
όμως τα μάτια σου τόσο θλιμμένα.
Με κοίταζες με μια απερίγραπτη σιωπή
γύρω μας τόσες φωνές, τι φασαρία
και όπως σε κοίταζα με αγωνία
στο μάγουλό σου μια τεράστια ουλή.
Σκεφτόμουν ποια να'ναι η αιτία
για το αίμα στο πρόσωπό σου το νωπό
και πριν προλάβω να σκεφτώ, να πω
εσύ μονάχος σου στην άλλη τη γωνία.
Στεκόσουν κοιτώντας από μακριά
δεν ήσουνα κοντά, δεν ήσουνα εδώ
και ξαφνικά κάτι που μόνο εγώ μπορώ να δω
ένα χαμόγελο στα χείλη σου αχνά.
Περπατώντας πάλι από την άλλη άκρη στην αρχή
τα βήματά σου προς εμένα τόσο δυνατά
είπες - τα λέμε αύριο - τρυφερά
μα εγώ ακόμα στην αναμονή.
