| |
Παραμύθι της Θάλασσας
Ο διαβολάκος τρύπωσε σ' ένα καράβι μούτσος
λαθρεπιβάτης έγινε, έτσι έμπαινε κι ο Γιούτσος.
Τον είδε, τον λυπήθηκε, ο Πλοίαρχος τα μάλα
-Φαίνεσαι να ψωμολυσσάς, δε μοιάζεις για κουφάλα-
-Καλό παιδάκι ήμουνα και πρώτος μες στην τάξη
και μ' είχε ο Παπαδάσκαλος μη βρέξει και μη στάξει,
στο λέω Καπετάνιε μου, πολύ βαθιά με καίει,
για τούτη την κατάντια μου μία καριόλα φταίει,
τρελά την καψουρεύτηκα όμως μου βγήκε σκάρτη
και σαν σημαία βρέθηκα δεμένος στο κατάρτι-
-Ποια είναι βρε πιτσιρικά ετούτη η καριόλα
που κουρελή σε άφησε και μ' άδεια κατσαρόλα;-
-Το όνομά της δε θα πω, δεν ήρθε η ώρα ακόμα,
θα το κρατήσω μυστικό μέχρι να μπεις στο χώμα-
Ο Καπετάνιος γέλασε και σκέφτηκε εν τάχει:
-Από την πείνα ο φουκαράς, μάλλον χαμένα τα 'χει-
και γύρισε την πλάτη του πολύ συγκινημένος
κι αμέσως στο κατάστρωμα βρέθηκε ξαπλωμένος.
Ο διαβολάκος, μοχθηρά, γελώντας τάκα τάκα
κάνει στα ρούχα αλλαγή και άρχισε την πλάκα.
Τούτο το παραμύθι μου λιγάκι βελτιώνω
δυο τρεις κουβέντες καθαρές θα πω και τελειώνω.
Το πλοίο αυτό κινδύνεψε στα βράχια να φουντάρει
κι άλλες φορές η Θάλασσα στον πάτο να το πάρει.
Από τα χρόνια τα παλιά Πλοίαρχος για να γίνεις
πρέπει να έχεις υψηλό το αίσθημα ευθύνης.
Ο πλοίαρχός μας πέτυχε μούτσος να ξαναγίνει
και στο καράβι τα πανιά ο άνεμος τα λύνει.
Πήδησε μέσα στο νερό και το καράβι αφήνει
όμως Δελφίνι τώρα πια ούτ' ένα έχει μείνει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
