Αδάμαστη στο ξέλαμπρο, με μαγικό λυχνάρι κι ορθώνεται η σκέψη μου, στο κάλλος των χειλιών σου
[align=left] [B] [I]
. . . *~* Φωνή της φαντασίας *~*
Ελκυστικό μου ημίτονο, νότα ψιθυριστή μου
που σαγηνεύει η σκέψη σου
κι ακούω τα βλέφαρα σου!
Σαλπίζουν στα ματάκια σου, τα ματοτσίνορα σου
κι ανοίγει η έκτη αίσθηση
του ημίθεου την πύλη!
Για να καλπάσει τ' ά~λογο, σα πορθητής στο κάστρο
και να σου πλέξει ημίφωτα
στ' αχτένιστα μαλλιά σου!
Που 'σαι πιο πέρα απ' το μισό, πιο δώθε στο 'υπάρχω'
της προσδοκίας αρωγός
της νιότης η αλήθεια ...
Αδάμαστη στο ξέλαμπρο, με μαγικό λυχνάρι
κι ορθώνεται η σκέψη μου
στο κάλλος των χειλιών σου!
Που απαγγέλνουν τον σφυγμό, στο μέσα φυλλοκάρδι
μούσα των άπιαστων καιρών
"φωνή της φαντασίας"!
Π' ανθίζει η γαρδένια, το σπάνιο άρωμα σου
και γράφει η πένα τον υγρό
τον χειμαρρώδη πόθο!
. . . * * Nikos D. Stoforos * * ✍️
