| |
Κουρνιαζε στα σκοτάδια
φωλιαζε καλά στα μισοτελειωμενα τσιγάρα και αγκαλιαζε με το βλέμμα της γλυκά την μοναξιά
Σε ένα απαγκιο του κορμιού
σε γνώριμο παγκάκι
λουζοταν απ το φως του φεγγαριού και τις ρυτίδες
Είχε μάθει να κοιτάζει τη ζωή προσεκτικά όπως ο καλλιτέχνης το γλυπτό πριν παραδώσει
Κι έτσι τη σμιλευε
Με καθαρια χέρια
Με υπομονή
Με φως και ασήμι
Τα λιγοστά υπάρχοντα της χαριζαν ελευθερία
Κι η αρμονία της ψυχής νανουριζε καθένα που τη συναντούσε
Αγνά αισθήματα συνταιριαζε με δοσιμο σφιχτής χειραψίας
Χρόνια μπλεγμένα στα μαλλιά της προσπερνουσαν
Μα αυτή σταματαγε για λίγο
να περισωσει τη στιγμή
να ζήσει...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
