| |
Να μην τελειώνω με το μέλλον
Να μην το απαρνιέμαι
Με λαμπερά φτερά το πλησιάζω
Τόσο που φαίνονται οι φωτιές του.
Δεν διαισθάνομαι την απειλή του
Που με βυθομετράει και με ζυγίζει
Χωρίς να με ρωτήσει
Όμως μαντεύω το μετέωρο ερώτημά του
Το βιτριόλι στο βλέμμα του
Τη μαχαιριά στα μισόλογά του
Και θυμάμαι το θανάσιμο του ρίγος
Στον αναστεναγμό της χαράς του
Και θυμάμαι το νανούρισμά του
Στο λυπητερό του «εχε γεια».
Με ποιον να μιλήσω
Για το μαντικό πεπρωμένο της λύπης
Με ποιον να μνημονεψω
Το «πάλαι ποτέ» χτές μου
Θ'ανοίξω το φωταγωγό της ψυχής μου
Να εξαπολύσω το απεγνωσμένο «βοήθεια»
Στον ουρανό και στον άνεμο
Στα σύντομα διαλείματα του θανάτου
Στα πεύκα στον ανήφορο
Πριν τις τούρκικες γραμμές
Στα φωσφορίζοντα νερά της Σαλαμίνας
Στο δροσερό κονάκι με τις δάφνες
Με κισσούς και λιοτρόπια
Θυμιατύρια τριαντάφυλλα
Όπου ναρκισεύεται ως κι ο θεός…
Θα μπορούσα να πώ κάτι άλλο
Όπως -η κάμπια της σκέψης μου
Φιδογλυστράει στ'αυλάκια του μυαλού
Οδοιπορικό του μεγάλου καημού-
Μα λέω -εντάξει,φτάνει,τί-
Και διανεύω στο χωλ
Διασχίζω το χωλ
Με μπλουτζίν ή χωρίς
Πονηρά ρυτιδωμένος
Και σοδειάζω στίχους
Κι αφηγούμαι τη μνήμη μου
φτιάχνοντας
Τον καθιερωμένο καφέ μου
Το πρωτοβρόχι τυμπανίζει στο τζάμι
Εξι Σεπτεμβρίου…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
