| |
Η φθινοπωρινή βροχη ξεπλένει τα σημάδια
που άφησαν ουλες της μοναξιάς τα "χάδια"
εκεί ενώνει ο πόνος με του καημου το δάκρυ
για μια αγάπη έρημη στης ξενιτιάς τα μακρη
ίσως της μοίρας το χαρτί που ήτανε γραμμένο
ίσως π'άλλοι το λεν κισμέτ κι άλλοι πεπρωμένο
ίσως το λίγο της στιγμής η το πολυ του χρόνου
για κάθε ψυχή μοναχική π' είναι το θύμα πονου
το κάθε χρυσό κόκκινο φύλλο που ξεψυχάει....
θυμίζει κεινο το βλέμμα σου κρυφά που αγαπάει
πεσμενο στη γη κατάχαμα σε μουσκεμένο χώμα
Ψυχορραγαει σαν μια ψυχή που αγαπά ακόμα ...
τη μέρα τη διώχνει ο νότιας τη νύχτα αναπνέει
για τον χαμένο ερωτα π' έζησε πάλι μόνη κλαίει
γι'εκείνα τα μάτια τα μελια που μέσα κολυμπούσε
όταν ο έρωτας γυμνός στη πλάτη φτερά φορούσε.
....@....
06-09-2018
ΕΛΕΝΑ Λ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
