| |
Πύρινες γλώσσες τ’ ουρανού
του κορμιού της η θυσία είναι παντού.
Σαν τα όνειρα που ζούνε ορφανά
και ψάχνουνε συνειδήσεις να τρυπώσουνε ξανά.
Σ’ ένα απ’ αυτά μια νεράιδα σε βλέπει.
Της απλώνεις το χέρι και κοντά σου τρέχει.
Στην αγκαλιά της κρατάει διάφανα κρίνα
μα ένα μαχαίρι καρφώνεται στην καρδιά της σφήνα.
Πέφτει στη γη μα δεν πονάει
Τα μάτια της κλείνει και σου γελάει.
Σου ψιθυρίζει αργά το πικρό μυστικό της:
«Η αγάπη σου παγιδεύτηκε μες στο οχυρό της»
Το αίμα της πορφυραίνει τώρα τα κρίνα
τόσο που θες να πεθάνεις μαζί μ’ εκείνα.
Της κρατάς σφιχτά το άσπρο, κρύο της χέρι.
Νομίζεις πως είστε μαζί σε κάποιο αστέρι.
Η απώλεια πως συνηθίζεται κάθε στιγμή
και ο φόβος πως καθρεφτίζεται στη χαραυγή.
Τα χρόνια που περάσανε νικήσαν τη σιωπή
κι έγινε ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή.
[align=right][I]Φεβρουάριος 2005, Θεσσαλονίκη.[/I][/align]
(Παμπάλαιο.......Αλλά αφού άρχισε να λειτουργεί η σελίδα, είπα να βάλω κάτι.)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
