| |
ο δρόμος υπάρχει της ερημιάς,πηγαίνει στα περασμένα
Με θανάτους κι αθόρυβα τύμπανα δεν βγαίνω απ τη φρίκη
Ξημέρωσε πάλι κι εγώ θα μεθύσω με τα μυρωμένα θλιμμένα
Κι ανήμπορος θ'αχνογελάσω στην πικρή μου καταδίκη
Σφίγγω τα θνητά μου βλέφαρα ακόμα να κοιμάμαι
Να ονειρεύομαι όνειρα που ξεγελάνε τη μνήμη
Μα πόσο κράτησε η ευτυχία θέλω και να θυμάμαι
Της αγάπης προσμένοντας τη γυρισμένη φήμη
Σαν από θαύμαστην αδιάκοπη πορεία κρατιέμαι
Τυλιγμένος βαθιά μες στην αγρύπνια των χεριών μου
Χωρίς κανένα κόκκαλο πως μπορώ ν'αναρωτιέμαι
Να γκρεμμίσω τους μύθους των απέραντων σκιών μου
Βιώνω την κάθε ανελέητη στιγμή που η μοίρα θα φέρει
Ξάφνου και τυχαία όλα περνούν κι όλα χάνονται από μπροστά μου
Της ιστορίας μου μήτε η αρχή μήτε το τέλος της διαφέρει
Στ'ουρανού το πιο γαλαζιο,μια αυλακιά με τα φτερά μου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
