Γυρνώ το διακόπτη του χρόνου, εκεί που με άφησα
σε κάποιο Μαγιάτικο απόγευμα την ωρα της Δύσης
οι λεπτοδεικτες του ρολογιού δείχνουν πέντε και κάτι
με το ποδήλατο συντροφιά να παίρνω τους δρόμους
δεν ξέρω αν κανω το σωστό να σε ψάξω η αν άργησα
με παρασέρνουν εκείνα τα αγριολούλουδα της φύσης
οδηγώ σαν ενα αφηνιασμένο βαρβατο κατασπρο άτι
μακριά μαύρα μαλλιά ανεμίζουν ξέπλεκα στους ώμους
τις ίδιες διαδρομές, στα ίδια δρομολόγια,μα πουθενά
μόνον η σκόνη του δρόμου και το ιδρωμένο μέτωπο
τα πόδια μου γυρίζουν με γρηγοράδα τα πετάλια ....
να"πιάσουν"τους χτύπους της καρδιάς που καλπάζουν
άδικος κόπος οι στιγμές ξανά πέφτουν σε λύπης κενά
η λαχταρα και πάλι βρίσκει έν' άδειο πεδίο αντιμέτωπο
ένα"γιατί"με λαβώνει κατάστηθα και γίνομαι ξανά χάλια
ετσι πάλι μοναχη με του χρόνου τα νούμερα ν'αλλαζουν
για μι'ακόμη φορά χαμένη στου πεπρωμένου το παιγνίδι
κομμάτια η καρδιά, το βλέμμα θλιμμένο, τώρα πια ξέρω
δρόμοι παράλληλοι απο μιας εξ' αρχής, με ίδια πορεία...
δυο ξένοι, γνωστοί που τους ένωναν τα μάτια λαθραία....
η παρτίδα της τράπουλας στην πρέφα ,ήταν χαμένη ήδη
κλείνω τα μάτια ψιθυρίζοντας "σ' αγαπω" κι ας υποφέρω
ο επίλογος σκληρός στη δίκη μας μικρου μήκους ιστορία
της ψυχης τα συντρίμμια θαμμένα στης τύχης τα μοιραία .
