| |
ούτε αδημονώ ούτε κι αναρωτιέμαι
Που νάσαι τώρα και που ζείς
Παρά σαν υμνητής σου εγώ σε συλλογιέμαι
Κι είμαι να σε προσμένω σκλάβος της υπομονής
Θλιμμένα ενδιάμεσα θάλασσες μας χωρίζουν
Έρημες κι άλλες ήρεμες στεριές
Κι όμως του δρόμου μου το τέρμα οι ανέμοι το γνωρίζουν
Σε σένανε με πάνε όλες οι διαδρομές
Σαν από κάποιο ένστιχτο το ξέρω φλογερό
Άφταστη φόρα παίρνω και γοργοπορία
Τρέχω στο χέρι με ρόδο αληθινό
Κι όταν θα λιώνω κιόλα ξέρω,δεν θάναι αβαρία
Ώ τοτε η αγάπη σου θα με εξιλεώνει
Πέρασα την κόλαση τώρα αγνός καημός γλυκαίνει
Άψογα και τέλεια έτσι με στεφανώνει
Σε σένα νάναι η μοίρα μου δοσμένη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
