| |
Λέω μήπως ενώπια μου
Κάποιο ρόδο δίχως παρακάλια
Που ο ολογάλανος αγέρας
Το μέστωσε και τ'άγιασε
Είναι έτοιμο ν'ανθίσει
Ακόμα κι από μιάς πέτρας τη σκισμάδα
Λέω μην είναι που το έπνιγε
Το βιός της νύχτας στο σκοτάδι
Και το φλόγιζαν
Των ονείρων οι αχνοί
Και σάστιζε ο Απρίλης
Κι ο Μάης καρτερούσε
Ένα και καινούργιο αηδόνι
Θεόπλαστο ολοζώντανο
Γλυκά να του σιγοτραγουδήσει
Πριν μαραθεί κι αμύριστο ξεμείνει
Σαν είδωλο χλωμό
Να δείχνει το μαράζι.
Ωραία εσύ
Του μακρινού ουρανού μου
Λέω μην είσαι εσύ
Που μες στα χέρια μου χορεύεις
Με πότισες με μύρισες
Μα δεν έλυσες τα μάγια
Κι αν σάλεψα
Τα χέρια μου τα ξανασμίγω αθέλητα
Όπου μοσχοβολάς.
Μάθε,δεν έχω ζωή κατοπινή
Ούτε μύρια ονόματα
Να σε γυρέψω
Μα ήρθεν ώρα που σ'αγνάντευα
Καλή του λογισμού μου
Τώρα φανερώσου…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
