| |
Στη λησμονιά της θάλασσας τη σκέψη κυμματίζω
Όταν μου λείπεις κι η σιωπή φριχτά με τυραννά
Κλέβω τα λόγια του αφρού και φράσεις σχηματίζω
Αλμύρα ρίχνω στην πληγή που τρέχει και πονά...
Λες κι επουλώνεται η ζωή σε στίχους μέσα τάχα
Όσα κι αν γράφω δεν μπορώ στο πλάϊ σου να 'ρθώ
Το χέρι μου στο χέρι σου με δίχως πένα νά 'χα
Τις ματωμένες συλλαβές του νου ν' απαρνηθώ...
Στην αγκαλιά σου η Ποίηση κάθε βραδιά κοιμάται
Ζηλεύω το αιθέριο γαλάζιο της κορμί
Το σώμα σου απ' το σώμα μου τί άραγε θυμάται ;
Στη λησμονιά με πέταξες με δίχως ενοχή...
Τώρα μονάχη τριγυρνώ εκεί που περπατούσε
Αυτή που σε ξεμυάλισε με μύθους και στοιχειά
Μα έχει σώμα από νερό και πάντα ξεγλιστρούσε
Και το μελάνι έσβηνε στα δόλια μου χαρτιά...
Έτσι που να μην με ζητάς.. ποτέ να μην με ψάχνεις
Να λες πως ήμουν είδωλο στο νου σου μοναχά
Και μελωδίες έρωτα στο πλάϊ της να φτιάχνεις
Να πνίγω τις ελπίδες μου σε πέλαγα ρηχά...
Μα κάποτε λυπήθηκε η Μοίρα τον καημό μου
Την άδικη την πλάνη της πλημμύρισε φωτιά
Και ξάφνου αναστήθηκα από τον θάνατό μου
Άναψε ο πόθος μέσα σου δική μου πυρκαγιά...
Και δεν μπορούσε το νερό το πάθος μας να σβήσει
Έμεινε η Ποίηση βουβή τους δυο μας να κοιτά
Σαν άνθρωπος ποτέ ξανά στη γη δεν θα γυρίσει
Θα μείνει σαν ανάμνηση στο νου σου μοναχά...
22-10-2013
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
