| |
Άφησε μη ρωτάς
Γιατί μου στέρησαν το φώς
Είμαι βαρύς και δύσκολος θνητός
Σπασμένα φρένα σαπίζουν το μυαλό όπου κοιτάς
Που με πάς μα πές μου που πάμε;
-εκεί που δεν έχει νυχτώσει ακόμα
Κάτι σα φώς και με γαλαζιο χρώμα
Πέφτει γυμνό,δείχνει το δρόμο και τραβάμε-
Χαμογελάς γι'αυτά που θα συμβούν
Περνάει η ώρα ο δρόμος πια στεγνός
Μην αργείς ο κόμπος τώρα πιο σφιχτός
Και πρέπει να λυθεί για όσα μας ακολουθούν
Καλά λοιπόν σκίζει το νόημα τον αγέρα
Το χέρι μου τέλεια απλωμένο
Αγκίστρι το βλεμα μου σε σενα καρφωμένο
Υφαίνει τα μάτια μου μια νέα μέρα
Πότε θα μου ξαναμιλήσεις
Σε βλέπω πάλι όμορφη ψυχή
Αλήθεια μου κι αντάρα όσα φέρνει η ζωή
Αχ πότε θα με συγκινήσεις;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
