| |
Αυτοί οι ξέχειλοι κήποι
Λουλούδια πελώρια
Ποτισμένα με πανάκριβο νερό
Βρήκα καθώς βλέπω τον παράδεισο
Διακρίνω καθαρά
Πως γλύτωσα τον κατακλυσμό
Και τα σκοτεινά μου χρόνια
Φοβερό το μαντάτο
Δίχως τρόμο να ζώ δίχως βία
Η τύχη είναι βοήθεια
Είμαι ακόμα εδώ
Με τύχη
Δεν πειράζει
Πολύ ωραία
Φοβάμαι
Φοβάμαι όλο τον κόσμο
Το χώμα,το νερό,το θάνατο
Όπως όλοι οι θνητοί
Δεν έχω αναβολή
Για αυτό ανοίγομαι
Αρμενίζω και χορεύω
Κι έχω τόση δουλειά
Να σωριάσω τη λήθη
Τον ίσκιο,την καταχνιά
Να μαζέψω το αναγκαίο χρυσάφι
Για την απλότητα,την ταπεινότητα
Για το ψωμί
Για τα παιδιά μου
Έχω τόση δουλειά
Να θυμάμαι
Την παλια καθάρια μου γή
Τον δρόμο,τον γαλάζιο ασβέστη
Τον αγνό αδερφό του κόκκινου ήλιου
Δαγκώνω την αθωότητα της πίκρας
Και τωρα περνάω στον κύκλο του ονείρου
Δουλεύω,ξοδεύω οση σιωπή μου απομένει
Και διατρέχω χέρσες εκτάσεις
Σύρματα,σύρματα
Και φτάνω
Σε άλλους τόπους του νέου κόσμου
Σε άλλα χώματα ξένα
Αραγε τι γυρεύω,τι ήρθα να βρώ;
Τη νόηση μου τη νιώθω
Με την ξεχειλισμένη μου καρδιά
Και περιμένω ποιάν;
Ώ μα ξεχωρίζω πια το πρόσωπό σου
Ξεχωρίζω το βλέμα σου
Την ύπαρξή σου ανταμώνω
Καλώς σε βρίσκω
Κι έχω τόση δουλειά
Να σ'αγαπήσω…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
