| |
| | Σπαράγματα |  | | |
Σπαράγματα ~
Ποιος νιώθει τον αδιέξοδο λαβύρινθο της γκρίζας καθημερινότητας και ματαιότητας που βιώνουν.
Άνθρωποι μόνοι στου περιθωρίου την κενότητα .
Συχνά χωρίς πραγματική αγάπη και χαρά ,χωρίς μια συντροφιά στην συννεφιά της ερημιάς τους
Καθηλωμένοι σε κρεβάτι ή καρέκλα ,στην θλίψη και την δίνη μιας απύθμενης μοναξιάς.
Άδεια η ψυχή και μόνη μπορεί και αγναντεύει μόνο τις όμορφες ζωές των άλλων.
Ακινησία σωματική, πνευματική και ψυχική σε ουσιαστικές πτυχές της κοινωνικής ζωής.
Καθήλωση ,απομόνωση και απομάκρυνση από το κοινωνικό γίγνεσθαι.
Οι περισσότεροι στην λησμονιά μετέωροι ,στην ανυπαρξία στήριξης σε σημαντικούς τομείς , ή και στο απόλυτο τίποτα.
Κάθε μέρα τους όμοια με την προηγούμενη .
Στόχοι, όνειρα ,προσδοκίες ,θλιμμένες χίμαιρες.
Δέσμιοι στην σπηλιά της απόγνωσης.
Εξαρτημένοι
-από την μπουκιά φαγητού και φροντίδας του απλά επιβιώνω, εν αναμονή του μηδέν και του τέλους.
-από το το χαμόγελο ,την μικρή σπάνια χαρά και ένδειξη αγάπης μιας περιστασιακής τυπικής επίσκεψης.
Κάθε πόρτα ανέλιξης για κάποιους που μπορούν σχεδόν πάντα κλειστή.
Το βάρος των διακρίσεων παντού.
Πολλοί καταδικασμένοι στην στασιμότητα ,την φυλακή του πόνου, των σκέψεων ,των συναισθημάτων και των αισθήσεων που ασφυκτιούν.
Όσοι έχουν την δυνατότητα και ικανότητα ψάχνουν εναγωνίως διέξοδο στο φως ,την δική τους θέση στον ήλιο.
Μάταια!!
Ποιός συγκινείτε; Ποιος ακούει τις κραυγές και τα σπαράγματα της ψυχής τους; Σίγουρα μόνο οι τοίχοι της άδειας και σκυθρωπής τους κάμαρας.
Το αυτονόητο δικαίωμα, να συμμετέχουν ,να εργάζονται, να συνεργάζονται, να αλληλεπιδρούν στα δρώμενα της κοινωνίας περιορισμένο.
Ανθρωπισμός και ευαισθητοποίηση παραμένει ακόμη ζητούμενο της σημερινής σύγχρονης αλλά σε με μεγάλο βαθμό απάνθρωπης κοινωνίας.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
adespotoi
19-10-2018 @ 14:58 | ο Θεός όμως δεν αφήνει κανένα, είτε το ξέρει, είτε δεν το ξέρει. | | smaragdenia
19-10-2018 @ 14:59 | ΚΙ ΟΜΩΣ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΟΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΔΙΑΓΡΑΦΕΙ ΤΡΟΧΙΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ
ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΟΛΛΕΣ ΜΙΚΡΕΣ ΧΑΡΕΣ
ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΜΟΡΦΗ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ
ΚΑΘΩΣ ΑΤΕΝΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΕ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ
ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΑΥΡΟ ΚΙ ΑΡΑΧΝΟ.....
ΚΑΛΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ..... | | ΒΑΛΣΑΜΟ
19-10-2018 @ 15:05 | ::up.:: ::yes.:: ::up.:: | | ΒΥΡΩΝ
19-10-2018 @ 16:03 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Elen Louka
19-10-2018 @ 18:37 | Smaragdenia:Μιλάω για τους αναπήρους που είναι απόλυτα εξαρτημένοι από μας ή την κρατική στήριξη | | Κων/νος Ντζ
19-10-2018 @ 22:42 | ::angel.:: ::angel.:: ::angel.:: | | Άηχος
19-10-2018 @ 23:10 | Είναι πραγματικά ένα εξαιρετικά ευαίσθητο θέμα, όπως πολύ σωστά
η Λεονόρα γράφει, που μέσα από την γραφή σου, κατάφερες να μας
μεταφέρεις όλη την δραματικότητα της σκέψης σου και όλα τα
συναισθήματα που βιώνουν οι άνθρωποι αυτοί. Είχα κι εγώ ένα
τέτοιο μέλος στον αυστηρά στενό μου οικογενειακό κύκλο και ένιωσα
αμέσως το ποίημα σου. Ελπίζω κι εύχομαι να μην έχεις ανάλογη εμπειρία.
Όπως και να έχει έγραψες κάτι ανθρώπινο, αληθινό και συγκλονιστικό
Μπράβο !! | | **Ηώς**
19-10-2018 @ 23:32 | Ανθρωπισμός και ευαισθητοποίηση παραμένει ακόμη ζητούμενο ....Αληθινό! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
