| |
Ανέμιζα την κορμοστασιά μου
Όλο το βράδυ
Θα περνούσε η αγάπη
Το πρωί
Η ερημια άγιαζε πάλι τα καινούργια
Στην πρωινή πλατεία του μυαλού
Ξεγνέθοντας απόκοσμη φωνή
Και βασίλευε μια αγωνία
Τέτοια είναι η αλήθεια μου
Ξημέρωνε
Κάθε βήμα πιο μπρός
Το φώς ανέβαινε ως το βλέμμα
Έφερνε γύρους η ευτυχία
Πονούσε μιλημένη από τη μοίρα
Άλλοτε έσπαγα το φώς
Με κατι κρύσταλλα άπιαστα
Κι μ'έναν ήλιο των αιθέρων
Κρυμμένον καθαρά μεσούρανα
Τώρα γιορτάζω την ίριδα του μαύρου
Και βαδίζω σ'έναν δρόμο δίψως λόγια
Τι να πώ τι να μιλήσω
Ύστερα μούρθε μια μυρωδιά αποσπασμένη
Φάνηκε να κερδίζει
Όμορφη όσο δε γίνεται άλλο
Μια ιδέα μου είχε γίνει αθάνατη
Έκανα πως δεν την εβλεπα
Μα άνοιγα τις θύρες
Μη φύγει μακριά
Πρόκανα μια στιγμή να τη δώ
Χαμογελούσα ο εαυτός
Με λίγην άμυνα καθόταν στα ρηχά
Μονάχα που οι λέξεις πια δεν αρκούσαν
Κι άλλες λέξεις έπρεπε να λέω
Σήμερα πρωί
Παραλαλούσα κι έτρεχα
Περνούσε η αγάπη…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
