| |
| | Δέκα |  | | |
Κάτω στο δρόμο,
έχω μια λάμπα που ανάβει
και σβήνει, αδειάζει
γεμίζει, μετά πάλι,
αναπνέει.
Σ' απλωμένα ρούχα από κάτω περνάω,
σε προσκυνάω.
Τα μετρό μυρίζουν ίδια με τα αεροδρόμια και με εμάς, καμμένα δέρματα και σπασμένες χειρολαβές.
Κορίτσια στα ταμεία με θρυμματισμένα χαμόγελα, όχι αρκετά λαμπερά να τα πληρώνουν άλλοι, όχι αρκετά κοντά στην παραίτηση, όχι αρκετά.
(Στα πιο πρόχειρα χαρτιά πήραμε τις πιο στέρεες αποφάσεις μας, στα γρήγορα, στα βιαστικά.)
Κάτω στο δρόμο, κάτω από το σπίτι μου,
έχω μια λάμπα που ανάβει
και σβήνει, αδειάζει
γεμίζει, μετά πάλι,
εκπέμπει,
με αδειάζει,
δε σκέφτομαι τίποτα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Να ακούτε, να διαβάζετε, να γράφετε.. | | | |
|
tocar
21-10-2018 @ 19:54 | Και δέκα, είκοσι :)
Ωραίο! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
