| |
| | Αφιέρωση στον Μεγάλο μας ποιητή Γ. Ρίτσο |  | | |
Άνοιξες το φεγγίτη της σκέψη σου σύντροφε
έτσι όπως σηκώνεις το βήλο της πόρτας,
να βγάλεις στη λιακάδα τις έγνοιες σου,
στεκόσουν ατάραχος κρατώντας από τι χέρι
το εγγόνι της ποίησης, και σεργιανούσες.
Οι στίχοι σου λαμποκοπούν φολιδωτό
θώρακα γνώσης.
Είσαι λαμπρός πολύτιμος σύντροφος πρωτόσχολος,
στα μάτια σου φυτρώνουν δαφνόκλαδα,
απ΄ το λαιμό σου βγαίνουν τα φεγγαρομαλάματα
της ζωντανής μας γλώσσας, η πίστη σου ποτίζει
την ρίζα του σταχυού και την αλήθεια του ψωμιού,
είσαι η κοιλάδα της ύπαρξής μας,
ιδανική μορφή στον φωτεινό Απρίλη της ειμαρμένης.
στο πετσί της νύχτας κρύβεις το μικρό
φρύδι του ήλιου στο κόρφο σου το βέλασμα της μέρας,
στο γυμνό σου μπράτσο το μόχθο του εργάτη,
στη μεγάλη τσέπη του σακακιού σου
κρύβεις τα ναύλα της ποίησης που θα μας
ταξιδέψουν στο μέλλον.
στα μαλλιά σου φωλιάζουν χιλιάδες αετόπουλα
και σε καλημερίζουν, όταν καλλωπίζεις τα γένια σου.
Στο συρματόπλεγμα της Μακρόνησος φυτρώνουν
αγριοκέρασα που ευωδιάζουν τους στίχου σου.
έτσι μαραίνονται νωματάρχες στρατοδίκες
βασιλικοί επίτροποι.
Σαν σβήνει ο άνεμος λύνει της πλεξούδες των άστρων,
τις δένει στο τζαμωτό παραθυρόφυλλο της εσπέρας
ανηφορίζοντας στον αυλόγυρο της Λέρου και της Μακρόνησος.
Το στεφανοχάρτι της ελευθερίας έχει την υπογραφή σου,
το αλφαβητάρι του όρκου σου, είναι γραμμένο
με το νύχι του ήλιου, ένα κλωνάρι ελπίδας φυτρώνει
στις χωματένιες αρβύλες της ποίησης τρέφοντας
τα φύλλα της ελιάς και της γνώσης.
Και εμείς παιδιά της δική σου μητέρας πελεκάμε μία μία
τις λέξεις, υπομονή, φαμελιά, ουρανός, λιοπύρι,
σκουριασμένο κλειδί, Δημοκρατία.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | giwrgoskarahalios@hotmail.com | | | |
|
**Ηώς**
25-10-2018 @ 15:40 | http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=290143
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
μπράβο Γιάννη! | | Mπουρμάς
25-10-2018 @ 17:28 | Το ζόρισες, αλλά κι αυτό σε ζόρισε ε;
Ωραίος πάντως, δεν τον αδίκησες!
::up.:: ::rock.:: | | Μ.Ελμύρας
25-10-2018 @ 18:15 | Μπράβο σου!
::theos.:: ::yes.:: ::theos.:: | | john_karaha
25-10-2018 @ 18:51 | Φίλε Μπουρμάς το να γράφει κάποιος ποίηση είναι μια εξαιρετικά
ε π ώ δ υ ν η διαδικασία από άποψη όχι μόνο συναισθήματος αλλά και
τεχνικής, το ποίημα δεν είναι λέξεις αραδιασμένες στο χαρτί που να δημιουργούν μόνο ένα ευάρεστο αποτέλεσμα με συναισθηματικές προεκτάσεις. Το ποίημα πρέπει να έχει και μια συγκεκριμένη τεχνική
που θα το κάνει ποίημα και όχι πεζοτράγουδο η πρόζα. Ο ποιητής πρέπει
να βάζει κάθε έννοια σε ένα πλαίσιο που του υπαγορεύει το μέτρο η και αρμονία,
και γενικά η ε υ ρ υ θ μ ί α. Επομένως πρέπει να επιλέγει τα θέματα και τις
λέξεις με τρόπο που να εναρμονίζονται με το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, δηλαδή η μ ο ρ φ ή και η τεχνοτροπία να είναι αντάξιες του π ε ρ ε χ ο μ έ ν ο υ και αντίστροφα.
| | Κων/νος Ντζ
25-10-2018 @ 19:34 | Μπράβο Γιάννη!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Oλύμπιος-Θεός
25-10-2018 @ 19:36 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | inokrini
25-10-2018 @ 20:14 | Το στεφανοχάρτι της ελευθερίας έχει την υπογραφή σου,
το αλφαβητάρι του όρκου σου, είναι γραμμένο ::theos.:: ::theos.:: | | Άηχος
25-10-2018 @ 23:20 | Μπράβο σου Γιάννη!!!
Πολύ ωραίο πόνημα!!!
::up.:: ::up.:: ::up.::
Επέτρεψε μου εδώ να συγχαρώ το μέλος Μπουρμά για το δεύτερο σχόλιο του, έχει ήθος και το απέδειξε!! | | πανσελινος
25-10-2018 @ 23:24 | Και εμείς παιδιά της δική σου μητέρας πελεκάμε μία μία
τις λέξεις, υπομονή, φαμελιά, ουρανός, λιοπύρι,
σκουριασμένο κλειδί, Δημοκρατία.
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Ένα μπράβο κι από μένα! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
