| |
πως ομορφαινει ο ανθρωπος
όπως περνα
ο χρονος απο πανω του-
ο αέρας απο μέσα του!
η ψυχή που μια μερα
θα βγει και θα γινει
ένα με τον αέρα.
όμως σεαυτον
δεν ειναι μονο αγάπη
ειναι και μίσος
πηχτος ο αερας που βγαινει
απο την καρδια που μαυριζει..
κι αν ο ανθρωπος προσπαθεια
υπερανθρωπη καταβάλλει
να μη γελασει
με την ψυχή του
να μη ζησει
όπως ποναει
ειναι το χαμόγελο αυτής
καταρακτης κυμα που σπαει
καθετι πνιγηρό στον αέρα ενάντιο
κι εσυ, όμορφαινεις όσο φθειρεσαι
απο τον χρονο ανθρωπος
ο φοβος σαν μονο λυγίζει
δεν οξυδωνεται
το ονειρο γεμίζει
περιγραμμα αποκταει
διαυγεια στην ομιχλη
στα λευκά ματια των ανθρωπων
τώρα πληθαινουν ή τωρα τους βλεπεις;
τα αβύθιστα στα χιονια τους
τα αλιωτα κελια τους το κερι που τους λιωνει
μια φλογα σβησμενη. ..οταν φοβασαι φοβαμαι.
τότε που δεν πιστεύω τίποτα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
