| |
Η ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ
Να ’τανε λέει, να καβάλαγα μιαν ηλιαχτίδα στον αυχένα της!
Να με ταξίδευε πάνω απ΄ το κύμα της θάλασσας της απέραντης.
Να ταξιδεύω στα πέλαγα.
Να ταξιδεύω μέσα στα όνειρα που ανατέλλουν στο ρόδινο λυκαυγές,
με τα μαλλιά ν’ ανεμίζουν και με ανοιχτά τα χέρια.
Να με ζηλεύουν το κόσμου ολόκληρου οι αυγές.
Η ηλιαχτίδα ταχύτατη να διανύσει τον κόσμο ολόκληρο,
να βρει το σπίτι σου, θρασύτατη, να τρυπώσει απ’ το παραθυρόφυλλο.
Στο μαξιλάρι σου να με αφήσει και στα μαλλιά σου,
μ’ ένα παιγνίδιασμα τρελό. Μ’ ανταύγειες και με σκιές
να σε ξυπνήσει. Καθώς θα ’μαι μέσα στην αγκαλιά σου
ν’ αντανακλάται στα μάτια σου… χίλιες αστραπές.
Και λίγο πριν έρθει το βράδυ ξανά να με πάρει πάνω στους ώμους της,
πίσω ξανά να με φέρει, το τέλος πριν έρθει, μιας μέρας ηλιόλουστης.
Σ’ ένα ωραίο λυκόφως, μια πυρπολημένη δύση,
να γίνει χίλιες εκρήξεις… να γίνει χιλιάδες φωτιές.
Κι εγώ που θα μένω μόνος σε μια βελουδένια θλίψη,
θα ζω με χίμαιρες, ίσως εφήμερες, μα ιδανικές!
Πόσο φτωχά που είναι τα λόγια στων αναμνήσεων την πανδαισία!
Μοιάζουν ανώφελα, μοιάζουν ασύνδετα… σκόρπια, δίχως ουσία.
Μα πως θα μπορούσα ποτέ μου να γράψω για σένα, φως μου,
ένα τραγούδι που να μην είναι μελαγχολικό;
Μοιάζουν οι νότες να είναι ο ίδιος ο εαυτός μου,
χίμαιρες σ’ ένα τραγούδι… εφήμερο και φτηνό!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
