| |
Στο πρόσωπό σου το ωραίο
Ο δικός μου θησαυρός
Μέθυσα με τις λέξεις
Άλλοτε τις φιλώ πάνω στα χείλη σου
Άλλοτε τις μαζεύω μία μία
Λίγωμα είναι ,νιώθω αναγάλλια
Γιατί γιατρεύει και παραμένει
Βγαίνεις μπροστά
Με στεφάνι άδπρα ρόδα
Προστάζεις -αγάπησέ με-
Γδύνομαι τα ράκη τα στερνά
Ρουφάω χυμούς ζωοποιούς
Απ το κορμί σου
Στα χείλη στην καρδιά
Ρίγη φωτιάς περνούν
Με κράζουν
Ωστόσο η ποίηση από τότε
Ετοιμάζεται μεγαλοπρεπής
Τη ρίχνω στο χαρτί
Ένα μπουκέτο γαρούφαλα
Δεν είμαι τέρας αντοχής
Ούτε έχω ζωή φιλτραρισμένη
Μα κρατάω στα χέρια μου
Τη σημαία της αγάπης
Εκείνη την ασκλάβωτη
Παλιό μου τάμα
Στο νέο μου τραγούδι
Λευτερωμένη απ τη γητειά
Τη βαθιά του μυστηρίου
Βρίσκω του κόσμου το σκοπό
Στα μύχια των στίχων σου
Κάτω από χρυσοκέντητα πέπλα
Η ευωδιά της νιότης σου
Η θέρμη του ήλιου σου
Μύρα,λαλιές,ιριδισμοί
Και το αθάνατο νερό
Κρατάω ένα θησαυρό
Αγγίζω το κορμί σου
Υπάρχεις
Αρα υπάρχω κι εγώ
Αμφίρροπος ακόμα δεν στέκω
Μένω λοιπόν κρυμμένος
Στο δέρμα σου
Να ζεσταίνομαι στον ήλιο σου
Τις νύχτες που κάνει κρύο
Να ακούω το φλοίσβισμα της ηρεμίας
Για να τραγουδάω τον ύμνο που αρμόζει
Σε σένα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
