| |
| | Αγάπης λόγια |  | | |
ΑΓΑΠΗΣ ΛΟΓΙΑ
Η νέα ποιητική συλλογή του Άντη Μερέσκου
Είκοσι πέντε ανέκδοτα ποιήματα αγάπης
Αφιερωμένα στην ποιήτρια της Δύσης
1
Μέλι κρυμμένο στο χαμόγελο
Περνάς σιμά μου κορυφαία
Γυναίκα ανέγγιχτη
Με σέρνεις λαγγεμένο
Στα κράσπεδα του ήλιου
Γητεμένο το μυαλό μου ξαστερώνει
Να θυμάται
Αναδεύοντας το όνειρο
Για λίγο πιο βαθιά
Στα τρυφερά
Οι φαντασιές κρατούν
Ακέρια την εικόνα σου
Οι πόθοι της νυχτιάς
Της πεθυμιάς μου ο καημός
Μια μελωδία και θάμα
Ολόσωμη κρυφή και φανερή
Σε μια κι άλλην ηδονή
Ήρθα σε σένα
Είμαι μπροστά σου πια
Αλάθευτος να ετοιμάσω το κορμί
Οπου να χτίσω θέλω
Με τον έρωτα τον έρωτα
Γύρω από Σέ
2
Πάρε το δρόμο της αυγής μια μέρα ακόμα
Θα πλατύνει ο ουρανός ο αγέρας θάναι αγνός
Κι έλα με μια μνήμη καινούργια,νέο χρώμα
Φαίνεται νάχε δίκιο ο χαμένος μου αδερφός
Προς τη ζωή πηγαίνω κι έχω όψη ανθρώπου
Έλα κι είμαι μόνος στην άκρη αυτου του τόπου
Χίλιες εικόνες πια πληθαίνουνε το φώς μου
Γελάει πούμεινε έξω απ την άβυσσο ο εαυτός μου
Θ'αράξουμε μαζί,θα τραγουδήσουμε μαζί
Χέρια με τα χέρια μας αιώνια δεμένα
Χείλια με τα χείλια μας με μέλι αλειμμένα
Ο ένας μέσα στον άλλον γλυστρώντας μια ζωή
Υπάρχεις λές,σε βλέπω ολοένα και πιο κοντά
Κατάπληχτος γιατί τον ήλιο αντικρύζω
Στραγγίζοντας τον πιο άρρωστο πόνο της καρδιάς
Πρέπει να μάθω πώς θα ζήσω τούτη την αγάπη
3
Πήγα από δρόμο σε δρόμο
Στις καταχνιές του Νότου και του Βορρα
Μ’ένα ταγάρι στον ώμο
Μόνος στη βρεγμένη μου ερημιά
Οι πιο αξιολάτρευτες καταιγίδες
Με ταξιδέψανε όμως στη Δύση
Άλλαξα,καινούργιες φόρεσα ελπίδες
Και βάλθηκα η ζωή μου να ξαναζήσει
Της καρδιάς μου το μέλλον εκεί
Η τέρψη κι η σκέψη μου η αρχαία
Άνοιξαν πόρτες γκρεμμίστκαν τοίχοι ψυχροί
Με παίρνει και πάω μια λάμψη ωραία
Κι αγάπησα το γαλάζιο χρώμα
Στις εξαγνισμένες κόχες της ψυχής σου
Έριξα τα δίχτυα στο ανυπόμονό σου στόμα
Και περιμένω τον ήχο της απαντοχής σου
Της ύπαρξης σου ξεχωρίζω το βλέμμα
Παραφυλάγω και ψαχουλεύω το φως σου
Έφτασα πλάι σου πια σα μια φλεβα με αίμα
Που καταλήγει στις όχθες του σώματός σου
4
Των βημάτων σου οι βοές πλησιάζουν
Οι ανάσες μου που παρθήκανε
Με σπήλαια αστεριών τα μάτια σου μοιάζουν
Οι ματιές μου που δοθήκανε
Σκιρτήματα με νόημα γίνονται ένα
Στην απαρχή της αγωνίας
Τα σάρκινα στα ρόδινα βαμένα
Σημάδια ανώτερης αξίας
Που τ'αφήνεις τ'αχνάρια των φιλιών σου
Σμίγουνε πολλά με τα δικά μου
Τρελάθηκα στο μέλι των χειλιών σου
Χασκογελάει η αγκαλιά μου
Εύκολα σφίγγουν τα πελώρια αντρίκια
Είμαι γώ που σπάζω αλυσίδες
Με παρασηκωμένα τα μανίκια
Ποτίζομαι δροσοσταλίδες
Σαν το ψωμί απ το φούρνο φουσκωμένο
Σαν τ'άγιο ψωμι μελαχρινό
Είναι με τα κρυφά του χρυσωμένο
Κι ας έρχεται στον άνθρωπο στενό…
5
Με τον καιρό στο γύρισμα των χρόνων
Οι στάλες σαν πέφτουνε
Από το στόμα ασώπαστα κυλάει τραγούδι
Την ηδονή και μες στα σπλαχνα μαστορεύει
Γέλιο γλυκό το ερωτικό μεθύσι
Ύστερα λύνει τα φρικτά δεσμά
Το μάτι ολούθε στρέφει
Ξέπρωτα σε σκέψη βαθιά
Και στα εξαίσια έργα
Σ'ολάνθιστα τραπέζια
Και σε χορούς ερασμιους.
Μα θέλω καλός να είμαι
Με λόγια και διάθεση
Χύνω απ το γλυκόπιοτο κρασί
Πανένδοξες κάνω σπονδές
Πράξεις σεμνές και το μυαλό χαρίζεται
Στη θέληση σου στέκει
Ζωή να δίνεις να αφαιρείς
Σημάδι που χαρά γεννάει
Και σταματάει τη φρίκη.
Νεφέλη ολόπυκνη γύρω μου ξεκινάει
Και γύρω μου σκορπιέται
Διάβηκες ή θάρθεις
Και τώρα κι ύστερα
6
Καλή είναι η λησμονιά
Δίχως τη λήθη της νυχτιάς που χνάρια σβήνει
Για πολλοστή φορά
Πως το κορμί που ξύλωνε τ'αφήνει
Στης μνήμης την αδυναμία
Γελάει ένα μαντάτο φοβερό
Πήρε να μαρτυράει η αγωνία
Πως αλλιώς θα ζούσε το μυαλό
Δεν τη θωρώ γιατι μιλάω μόνο
Μπήκα στην εποχή του αναβρασμού
Κι αστόχαστα στέλνω το χρόνο
Ν'αλλοιώσει το νόημα του καημού
Την αντικρίζω δίχως υπομονή
Απρόσιτη,έτσι περνούν τα χρόνια
Μεγάλην εχω τύχη πάνω στη γή
Ξημερώνει κι ακούω τ'αηδόνια
@α γινόμουν πρόθυμα σοφός
Με το δικό σου πρόσωπο τ'ωραϊο
Να μη με πνίγει ο κατακλυσμός
Κι ότι άλλο έρχεται μοιραίο
7
Τραγουδώ την ποιήτρια την τρανή αγαπημένη
Που η ξενητειά γλυκοφιλεί τρικυμισμένη
Μα το κύμα αδιάκοπα μες στον αφρό εδώ τη φέρνει
Με τ'απαλό φύσημα του ανέμου…
Χαίρε μούσα μου παιχνιδοματούσα
Του τραγουδιού μου το σκοπό κράταγε και βοήθα
Νίκη να δρέψεις πια κι εδώ με τη γλυκιά σου λάμψη
Μες στη ψυχή μου στάλαξε…
Μπρός το οβάλ πορτραίτο σου τώρα μπορώ να σου μιλήσω
Εσύ που άφησες ένα φάντασμα γλυκό να με τριγυρνάει
Εσύ που μόυφερες ρίγη διψασμένα
Εσυ που γκρέμμισες τη σκουλικιασμένη μου σκια
Εσυ που τον πλανώμενο ξήλωσες σταυρό μου
Κι έριξες μια ουράνια ορμή μες στο μυαλό μου
Ώστε τη θλιβερή δειλία μου να διώξω
Και να χαρώ τους νόμους της αγάπης
Τραγούδησε ποιήτρια αηδονολαλούσα
Που στο ωραίο σου πρόσωπο
Μελένιο ένα χαμόγελο παντα γλυκοχαράζει
Κι η ομορφία σου γλυκασνθός που τον πόθο όλο γεννάει…
Μια λέξη από τον στίχο σου τη γή ολόκληρη αγκαλιάζει
Και στέλνει κι απλώνει ολόγυρα ομορφιές
Ν'αστραφτει ο αιθέρας
Που πριν στη σκοτεινιά ήτανε θαμμένος
Ασώπαστο απ το χέρι σου κυλάει το τραγόυδι
Τη ξενητεια για σένανε τη βάφουνε γαλάζια
Για σένα στ'άσπρα ντύνονται αγγέλοι κι αγγελάκια
Και βγάζουνε φτερά
Για αυτό για σένα εγώ ποιήτρια σήμερα τραγουδώ
Μες στην απλή αλήθεια μου πάλι σε προσκαλώ
Σήμερα είναι πιο εύκολο τον στίχο να συμπληρώσω
Και να σου πώ πως σ'αγαπω,τωρα δεν θάσαι μόνη…
8
Τράβηξα αποψε ψηλά στο ρέμα
Ώσπου ξέσπασε βροχή
Βουλιάζουν τα γόνατα μες στο αίμα
Πριν ξημερώσει θάχω πνιγεί
Κι είπα ας έρθει και το πρωινό
Το δικό σου τραγούδι αν τραγουδήσω
Σαν το δικό σου κοιτάξω ουρανό
Την ελπίδα θα πάρω να προχωρήσω
Αντικρυ μου στέκεις αγαπη μου μοιραία
Ξένοιαστη μ'όλα τα μυστήρια
Και λέω αφήνομαι στη θέα
Στα γλυκά σου μάτια τα λυτήρια
Να είμαι δεν θέλω περαστικός
Έσβησα τα παλιά μου ίχνη δυό φορές
Πίσω μου δεν άφησε εικόνα ο καιρός
Άνοιξε μου,έφτασα πλάι σου δές
Ελπίζω στις ώρες που μέλλονται ναρθούν
Και λέω πως θα ξαναζωντανέψω
Θάμαι ανάμεσα σ'εκείνους που τολμούν
Την αγάπη μου για σένα να την ξοδέψω…
9
Αν πότε βαδίσω στην άνοιξή σου
Μαζεύοντας την τρυφερή λευτεριά μου
Θάχω πλανεμένη την ύπαρξή μου
Στη δάφνη που θα θροεί την ευωδιά σου
Ύστερα έφυγα έτρεχα να γλυτώσω
Από την ατέλειωτη μοναξιά μου
Δέχτηκα πάλι να ταπεινώσω
Τη σιωπηλή ακατάβλητη καρδιά μου
Είμαι μαζί σου σήμερα δικός σου
Αγνή γυναίκα ποιήτρια ελληνίδα
Δεν θέλω παρά νάμαι ο άνθρωπός σου
Στη γή που εσύ ονομάζεις πατρίδα
Μέσα σε μιάν ημέρα θα ιδωθούμε
Σα δυό φλέβες αιμάτου δυνατού
Χέρι χέρι σφιχτά θα κρατηθούμε
Στην ιαχή του δικού σου τραγουδιού
Εμπρός μας θα ξεχύνεται ο δρόμος
Αρχή της γιορτής μας θεέ μου βοήθεια
Του αύριο να μη ζυγώνει ο τρόμος
Τ'ονειρό μου σήμερα έγινε αλήθεια
10
Για το μέγιστο που πήρα
Τραγουδάω και σήμερα γιορτάζω
Κάθε ωραίο στην ποιήτρια το ταιριαζω
Βάζω στολίδια και στίχους αραδιάζω
Δεν είναι η όποια μούσα αλλά αγάπη,μοίρα
Μα οι λέξεις μοναχά δε μου αρκούν
Ήλιος,φεγγάρι,γή κι ο λαμπρός αγέρας
Τα δώρα που ύφαίνονται στου κόσμου το πέρας
Οι πρώτοι ανθοί του απρίλη και μιάς καλημέρας
Όλα δικά της κι όλα γλυκά μου μελωδούν
Εγώ που την αγάπησα τον όρκο μου τηρώ
Οι στίχοι μου ας είναι ξομολόγοι
Για όσα θα λέει η καρδιά μου χρησμολόγοι
Απ όσο πιο πολύ μπόρει η μιλιά μου υμνολόγοι
Χαρά μου εμένα κι ούτε τ'αρνιέμαι πως την αγαπώ
Θρυλική θα μείνει και χερουβική
Η κόρη που περίμενα και που έφερεν η Δύση
Κι όμορφη που δε γίνεται άλλο ο θεός να ορίσει
Ψυχή ,καρδιά και σώμα όσα έχουν μοχθήσει
Άλαλοι συνήγοροι για αγάπη και για ανταμοιβή
Σε λάτρεψα τις νύχτες τις χαραυγές τα μεσημέρια
Όταν τα σείστρα σου ξυπνούν σε αγάπης ποιήμα
Σε λατρεψα όταν φουντώνει ο πόθος μου σαν κύμα
Τα δειλινά το σούρουπο σε κάθε νέο σου βήμα
Που το φως σου πια σταλαζει σε χίλια μυρια αστέρια
11
Ανοίγεις τις πύλες του σύμπαντος
Και την οδύνη σε έκσταση αλλάζεις
Απ την αγάπη σου ψηλά το φως ακμάζει
Κι αν του χειμώνα οι ανέμοι το κυνηγάνε
Θα φτάνει ως μέσα στης μνήμης τις σπηλιές
Η αγάπη η πιο μεγάλη αγάπη γυμνή,ανάλαφρη,λεύτερη
Η χαρά της γαλήνης και του αιώνιου ταξιδιού
Που σφουγκράζεται τις φλέβες της πέτρας
Και κομματιάζει τη σιωπή
Που πρριμένειτα βράδια στο κατώφλι
Τον άντρα που επιστρέφει
Εσύ την ξανάφερες
Κι εγώ της φωνάζω
«Θ'αναστηθώ»
Να δώ τη λάμψη της μορφής σου
Ν'ακολουθήσω το βήμα σου
Μέσα σε πράσινους βυθούς
Κι ως τον γλαυκό κύκλο των οριζόντων
Σήκω λοιπόν μου λές
Ο άνεμος σφυρίζει το τραγούδι μου
Σήκω να παραλάβεις το φώς
Καινούργιος ο κόσμος καινούργιος κι εσύ
Να ευωδιάσει ο κόσμος
Να ευωδιάσει το σύμπαν
Να ευωδιάσεις κι εσύ
Μα εσύ στητή και δυνατή
Είσαι η υπέροχη ομορφιά
Η γαλήνη ,η καλοσύνη
Κι η γλυκιά σιωπή
Θωρώντας σε αναδαίνω μα δεν χορταίνω
Βουλιάζω και λαμπαδιάζω
Πολλαπλασιάζω τις αισθήσεις
Κι έιναι παράξενο
Θέλω να ζήσω
12
Θάρθει η μεγάλη μέρα
Που θα χτυπήσω την πόρτα σου
Με τα εκστατικά και πελώρια μάτια μου
Σαν άγγελος βαμμένος με μέλι
Κρατώντας το γυμνό σκελετό της ζωής μου
Και την άλλη πλευρα τη ψυχής μου,την καλή
Το όνειρο θα κυματίζει ανάερο πάνω από το λίκνο μου
Σε μια φωτεινότητα που όλα μου θα τα δείχνει
Τα ασήμαντα και τα υπαρκτά μου…
Θάρθει η μέρα που με τον μπόγο στον ωμο μου
Θα σου χτυπήσω την πόρτα
Θα ρίξω τον καημό μου σε θυμωμένες αμμουδιές
Χωρίς να φτάνει πια κοντά μας
Και με ένα άλλο άχ θα σε κοιτάξω
Με ένα χέρι που κάνει τον σταυρό του
Θα σε αγγιξω
Ευλογία
Τουτο το σπίτι που κρατάει και μεγαλώνει
Κι ο στίχος σου ο υπέροχος
Που χορεύει στα μόρια της τη ζωή μου
Ρυθμίζοντας τις σκέψεις και τα βήματα μου
Δεν έχω πια τίποτα δικό μου
Ανήκω σε σένα,όλα δικά σου
Ότι κουβαλάω μέσα μου
Που δεν στενεύει δεν βαραίνει
Μια βουβή αόρατη ακολουθία
Οι αρχέτυπες εικόνες του μαρυρίου
Η όρθια λύπη
Μα και τα άσπρα γαρούφαλα
Το βλέμα μου μέσα στο βλέμα σου
Ο ήμερος ατέλειωτος κόσμος μου
Χωρίς το φόβο της παλιάς σιωπής
Χωρίς το φόβο του ίσκιου
Κι ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο
Κάθε φορά ξαναγυρνάω κοντά σου
Αλλάζει η εημιά σε συντροφιά
Και ξαναλέω τους παλιούς σου στίχους
Τώρα έχω έναν τόπο να επιστρέφω
Ένα βλέμα νου γνέφει
Ελα,ναι…
13
Η ελπίδα της ψυχής αφυπνίζει
Θυμάται τότε μια λέξη μόνο να προφέρει
Φτιάχνει πρόσωπο και σώμα μέρα μεσημέρι
Θέλει να δεί το φώς,ψιθυρίζει
Φωνή μεγάλη τον ύπνο μου τραντάζει
Η άλλη όψη του ωραίου ζωγραφισμένη
Της μοίρας μου ιστορία πλάι μου πλαγιασμένη
Φανταστική ανταμοιβή με ξεκουράζει
Ήσυχο φεγγάρι κλείνει όλα τα χρώματα
Άχ μέρεμα της καρδιάς,του πόνου
Φωτίζει το πέρασμα του χρόνου
Μα η φωτιά δε σβήνει ως τα ξημερώματα
Στέκεις εσύ σε όλο τ,’αλαφρωμένο βάθος
Μιλώντας,βλέποντας γιομίζςις την ημέρα
Κι η ζωή μου αδιαίρετη χορεύει στον αέρα
Λυτρωμένο μέγα σηκώνεται το πάθος
Ριζώνει εδώ στην ίδια θέση πυκνωμένο
Κι αμετάθετο βαριά για ν'ανασαίνω
Τ'αδρα του μύρα όμως να μην χορταίνω
Κι ο πόθος σαν αντίδωρο νάρχεται μαλακωμένο
14
Και πάλλεται ο σφυγμός
Ο πόθος κι ο λυγμός στα σύνορα της ζωής
Καλώς και την αστροφεγγιά
Ανοίγει τη γυμνή της αγκαλιά στα περιστέρια της ψυχής
Στα χειλάκια η νυχτιά
Αναμεσα στα μύρια της φιλιά το τραγουδάκι της σφυρίζει
Σήκω λοιπόν το λιγωμένο φώς να νιώσεις
Γυρίζει σαν αηδόνι των καιρών,πρέπει τα χέρια σου ν'απλώσεις
Όμορφατα φτερά του
Κι η ρόδινη χαρά του απροσποίητο ξόρκι του κακού
Αντάξιο του κόσμου μυστήριο
Ακαταμάχητο λυτήριο του απελπισμένου καημού
Δεν είναι η ζωή σου απάτη
Υπάρχει και μια αγάπη στη δική σου μέσα ώρα
Φανερωμένο τ'όνομά της
Διάβασε τα ποιήματά της,ζυγώνει η άνοιξη της τώρα
15
Άστραψε φώς στον εαυτό μου
Μια σημαία στα χέρια μου
Η ποίηση πρεπει νάναι
Εδώ ας τη ρίξω στο χαρτί
Βαθύς γκρεμός η δυσκολία αρχίζει
Έμεινα μόνος
Με του μυστηρίου τη γητειά
Να γδύνω τα ράκη
Με τα δάχτυλα του οίχτου
Για να γράψω με επιεικεια
Το νέο μου τραγούδι
Μα ο πόνος τωρα ωρίμασε
Βρήκα το ακέριο πρόσωπό μου
Κι όρθιος ταπεινός
Δεσμώτης των ενστίχτων
Άβρετο προσόν
Άγνωστος κόσμος κι άμετρος
Κρατώ έναν θησαυρό
Να τον υψώσω μπρός στο φώς
Αμφίρροπος ακόμα στέκω
Μα ανθίζουνε οι λεξεις
Και πέφτουν σαν κόκκινοι καρποί
Στη φούχτα σου
Αστράφτει το φώς ανάμεσά μας
Αυτός ο δρόμος δεν έχει γυρισμό
Μένω λοιπόν…
16
Σα ν'ανεμίζει ένα χαμόγελο στη σιωπή
Ψάχνωνα βρώ γαλανόλευκο μελάνι ελληνικό
Τις λέξεις να τις συνταιριάξω γραμμή γραμμή
Τραγουδάκι το χαμόγελο να γίνει πλανερό
Αράδιασμα σπατάλη και στοίβαγμα με απλοχεριά
Και τραγουδάω,ξαναγυρνώ μερόνυχτα σε σένα
Και μ'όλα μου τα λόγια κι άλλα τόσα μαζί μ'αυτά
Αληθινά στα χρώματα καθαρογραμμένα
Υδρομελι ρίχνω στο χαρτί τα ρόδα να φυτρώσουν
Χαρούμενοι ερχομοί αρμόζουν σε τούτη τν ελεγεία
Αλαλαγμοί και καλπασμοί της αγάπης να λυτρώσουν
Θα φτερουγίσει το κοντύλι από ερωτική μαγεία
Έλα κοντά μου για ν'ακούσεις κάποιο άγγελμα γλυκό
Δεν είναι στεναγμός δεν είναι ψεύτικος καημός
Έλα με το πιο πράο βλέμα σου το αβρό,το θελκτικό
Στον δρόμο μην αργείς οπου νάναι γαλαζώνει ο ουρανός
17
Τραβάω προς το καλύτερο,ακουμπάω
Δουλεύω λίγο τα βολεύω
Μες στην μεγάλη μοναξιά
Σιωπηλή και ανένδοτη
Υπομενω και σωπαίνω
Με ατσάλι δένω τους αρμούς μου
Εδώ είναι ο άνθρωπος
Μεε τους μαύρους και κόκκινους καημούς
Αφήστε μια στιγμή
Να δείτε το χαμόγελό μου
Δεν προφταίνει να επίστρεψει
Στον εαυτό μου
Κρύβεται πίσω από τα απλά
Για να με βρείτε
Μια συνάντηση ματαιωμένη
Υπάρχω τάχα
Κάτι μπορώ να δώσω
Η παρουσία μου γαντζωμένη
Στην ίδια θέση
Ασάλευτη στον αγέρα
Όρθια στη νύχτα και στη μέρα
Και στο κατώφλι ανάμεσα σε δυό γκρεμούς
Ανάμεσα στους γόους και τους στεναγμούς
Ψάχνει το δικό σου μειλίχιο χαμόγελο
Θα μου είναι ένα φέγγος μια πυξίδα
Αυτό το μελιχρό και τρομερό
Και τι σημαίνει αυτό;
Εσυ κρατάς την ύστατη μου ελπίδα
Ιδού που τη φοράω…
18
Θα ξεσκεπάσω κι απόψε τον καθρέφτη
Να κοιταχτώ να δώ η νιότη μου που πέφτει
Μέθυσε το αίμα μου στις φλέβες μου και τρέχει
Την καρδιά μου σαν γαρύφαλο τη βρέχει
Πιστεύω σε μια αγάπη κι όλο ξαγρυπνώ
Κι απλώνω χέρι στη νέα μου ειμαρμένη
Ξαφνιάζομαι που ακούω πάλι το σαγαπώ
Η νύχτα από μαγεία μοιάζει πια πλασμένη
Η πιο καλή γιορτή αύριο θ'αρχίζει
Μονάχα εγω κι εσύ κι ακόμα μία
Η πιο στιβαρή του έρωτα επιθυμία
Που σα βροχή τα βέλη της θ'ακοντίζει
Αύριο σε δρόμο πρωτοδιάβατο θα πηγαίνουμε μαζί
Κι η ζωή ανάμεσάμας θα κυλάει αργή και μαλακή
Γειά και χαρά σου χρόνε παλιέ χαμένε αλλοτινέ
Εσύ μια ποιήτρια λαμπερή κι εγώ ενας βάρδος που θα λέει -αντίο καημέ-
19
Πήρα να γράψω ένα στίχο
Η αλήθεια με κοίταξε στα μάτια
Μην την προδώσεις
Με το χαμόγελο στα χείλη
Σαν προφητεία τι να πώ
Μα είναι ελαφρύ το χέρι μου
Κι οι στοχασμοί μου ισοβίτες
Βοήθεια δεν ζητάω
Σαν γράφω για σένα
Είμαι αραγμένος στην ποδιά σου
Σαν το παιδί,το πιστεύω
Και στάζει το τραγούδι
Απ την καρδιά μου
Είναι τόσο μεγάλο μα το λέω
Ξαναχάνω τον ύπνο μου
Και γυρνάω στα τρίστρατα του κόσμου
Σε θολούς δρόμους της μοναξιάς
Μα δεν απόξεχνιέμαι
Σκονισμένος ξαναγυρνώ
Ξύπνιος διψασμένος
Και περιμένω
Μη ρωτάς γιατί
Έλα και θα δείς
Δεν υπάρχουν δρομολόγια
Θα σε φέρει αγέρας μεσογειακός
Σε αφρισμένους γιαλούς
Σε δαντελωτά ακρογιάλια
Εκει και η μνήμη μου
Και η ψυχή μου
Που σε αποζητάει
Εκει και το τραγούδι μου
Που στάζει αίμα και μέλι
Έλα και θα δείς!
20
Δικό μου ρίγος μοναδικά ερωτικό
Σπασμένο μέσα στην καρδιά μου κοφτερό γυαλί
Μυστήριο δεν είναι μα να τ'αλλάξω δεν μπορώ
Παλεύω,το δουλεύω ίσωςωτο βλέμμα σου το δεί
Ξεγυμνώνω τη μοίρα μου στο αδάμαστο σου φώς
Και στρμώχνω το φόβο στην άκρη άκρη
Σαν ενας ελαχιστος άνθρωπος πιστός
Ρίχνω και το πιο τελευταίο μου δάκρυ
Επιμένω να ομολογήσω μιάν αλήθεια
Γιατί το ειπωμένο μου ανείπωτο δεν μοιάζει
Προφήτης δεν είμαι να λεω παραμύθια
Μήτε ήρωας που ποτέ δεν ησυχάζει
Την βάζει ο νούς υπάρχει που βογγάει
Ατίθαση κι αφίλιωτη που ανθίζει
Σαν κόκκινος καρπός στηνφούχτα μου σκιρτάει
Στην όψη μου ενσαρκωμένη ξεχωρίζει
Είναι κιόλας ζεσταμένη και περιμένει
Τον μεγάλο στρόβιλο για να χορέψει
Σ'εκείνον της αγάπης ελευθερωμένη
Τον ανεξαντλητο που δεν λέει να στετέψει
21
Χρωστάω αυτό το ποίημα
Έκανα την αγάπη στίχο
Τον άφησα να κυλήσει
Γραμμή γραμμή
Γράμμα γράμμα
Στα καντίνια της καρδιάς μου
Ταξίδι στη φουρτούνα
Έριξα βροχή και αγάπη
Ξαγρύπνησα,γκρεμμίστηκα,ματώθηκα
Μα να ε τα φτερά του
Και με όλα του τα λόγια
Τραγουδάω,μεθάω
Στέκω στης Δύσης το παράθυρο
Και το ταιριάζω
Φουσκώνω τα πανια του
Χαράζω την πορεία του
Κι ορτσάρει
Μες στα γλαυκά νερά του κόσμου
Αλαφροτάξιδο
Ποιο άγγελμα γλυκό για να σου φέρει
Σαν κελαίδισμα αιδονιού
Σαν γέλιο πρωινό
Έρωτα ζωής που σε καλώ
Ωραία απλοική γυναίκα
Στάσου κι αφουγκράσου
Αγάπησέ με…..
22
Κοιτάζοντας από το παντζούρι σ'αναζήτησα
Που κόβει τις ριπές
Μπαινει το φώς και θυμάμαι
Με ανυπόμονη λαχτάρα
Αρχίζω λέγοντας τ'όνομά σου
Τώρα πια είναι φανερό
Εδώ είσαι μέσα στις μνήμες μου
Μέσα στο βήμα μου στη φωνή μου
Στις καθημερινές κακομοιριές μου
Στην ανθρώπινη ρουτίνα μου
Εσύ η γλώσσα μου
Γλώσσα ελληνική
Με σύνθετες φωνές
Ήχους και ψιθύρους
Τα καλοδουλεμένα έμμετρα
Και με τον έρωτα συγκερασμένο
Σχεδόν σε βλέπω
Με παραμονεύεις στους καθρέφτες
Μου υπαγορεύεις αυτό το ποίημα
Με μετατρέπεις σε υμνητή
Εσύ πάντα εσύ
Με μυστήριο τρόπο
Κατω από τη στέγη ετουτη
Πέρα από τα χρόνια και τη σκόνη
Πέρα από το κρύσταλλο της μνήμης
Εσύ πάντα εσύ
23
Τώρα σαν θέλεις είμ'εδώ
Εμένα ν'αγαπήσεις
Τώρα που ακόμα απαναζώ
Έλα να μ'αντικρύσεις
Φόρεσε τ'άσπρα καρτερώ
Με λάμψη να γυρίσεις
Τον πόθο μου τον πιο ακριβό
Απλώνω να πατήσεις
Πανάξιος θάμαι συντροφός σου
Στο δρόμο της ζωή μαζί με σένα
Εσύ η μούσα μου κι εγώ άχ ο αγγελός σου
Οσα χρόνια μου πρέπουνε ευτυχισμένα
Στην αγκαλιά σου μέσα και στο φως σου
Θε να τα ζήσω ευλογημένα
24
Κοίταζα όλο το πρωί
Παίζαν του ήλιου τα σπαθιά
Τι είδαν τα μάτια των ανθρώπων
Ώρα ταγμένη κι ορισμένη
Χίλιες φορές την έζησα
Είναι παντού το ποίημα σου
Παραδομένο στο μέλι του ήλιου
Εδώ κι αλλού τώρα και στο μέλλον
Λύνεται σε τραγούδι ακούω τον ήχο του
Κι οι πόθοι φτερουγίσματα πουλιών
Το βάρος της νοσταλγίας
Μα το ποιήμά σου υπαρκτό
Το ξέρει οποιος σ'αγάπησε
Μ’ένα χαμόγελο στα χείλη
Με δυό όνειρα για μάτια
Αγγέλοι πετιούνται στον ουρανό
Κι ο ουρανός είναι λίγος
Όμως το νόημα συντρέχει
Ποια είναι αυτή η αγάπη
Που παλι και πάλι βγαίνει μπροστά μου
Και μου μιλάει ταπεινά με γαλήνη
Μια τρυφερή μορφή
Στο γλυκοχάραμα της μέρας
Τα ονείρατα αληθεύουν
25
Διάφανο φώς αργοσταλάζεις
Υπόσχεσαι σεμνά την ηδονή
Χωρίς να τυφλώνει χωρίς να καίει
Ξεχείλισαν οι πόθοι στην προσμονή
Από ποια ομορφια να πρωταρχίσω
Μην την αρνηθείς νικήτρια του καιρού
Τα εοιμόρροπα γύρω σου μην κοιτάς
Ο έρωτας μοτ σε ανεβάζει πλάι στο θεό
Μακρυά η φαντασία μου ταξιδεύει
Θάρρεψε στο αξεπέραστο διάστημα
Οι λογισμοί μου θα σε φέρουν
Πέρα από το συμπσν σε δυό στίχους
Σήμερα γιορτάζει η ψυχή μου
Μια σιγηλή αγάπη χωρίς μέτρο
Ένα δακρυσμένο γέλιο η λαχτάρα
Αναβλύζει ευγενικά από τα μάτια σου
Ας μην είμαι δυνατός και μόνος
Παρά πνοή μαζί σου κι αύρα
Κι όσο μακραίνει το δρόμο μας ο χρόνος
Τόσο ας μεγαλώνει και της καρδιάς η λαύρα
Σμίγει με την αθώα φωνή η αρετή
Αν κάτι αξίζει πια η ζωή για μένα
Είναι που νιώθομαι κοντά σου
Κι έχω κουράγιο να υποφέρω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Νικηφόρος Μελάς
13-11-2018 @ 10:01 |
Όμορφη συλλογή που υμνεί την αγάπη και τον έρωτα!
Θα ήθελα να διαβάσω μέσα της για περισσότερα θέματα, που να δίνουν μηνύματα στην κοινωνία, πέραν της αγάπης και του έρωτα. Όπως και να έχει είναι μια καλή δουλειά!
::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | smaragdenia
13-11-2018 @ 10:09 | ΥΠΕΡΟΧΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΝΔΡΕΑ
ΥΜΝΟΙ ΣΤΗΝ ΑΓΆΠΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΈΡΩΤΑ
ΓΡΗΓΟΡΑ ΝΑ ΤΟ ΔΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΥΠΩΜΕΝΟ ΣΕ ΒΙΒΛΙΟ
ΚΑΙ ΑΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ
ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΗ Η ΟΜΟΡΦΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ!!!!!!
ΤΙ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΝΑ ΥΜΝΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΆΠΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ!!!!!!!
::love.:: ::love.:: | | Αγιοβλασιτης
13-11-2018 @ 11:02 | πολυ ωραια δουλεια φιλε..
θα τη δω και πιο προσεκτικα...
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Oλύμπιος-Θεός
13-11-2018 @ 13:57 | Μπράβο Αντη! ::1255.:: | | inokrini
14-11-2018 @ 12:09 | μπραβο!!!!!!!!!!!!!!! ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
